Πανεπιστημιακό άσυλο ή άσυλο ανιάτων παθήσεων;

Μάιος-Ιούνιος 2006, Γενάρης-Φλεβάρης 2007. Πανεκπαιδευτικό κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και του Νόμου-Πλαίσιο που αφορά και το άσυλο. Μετά τις πορείες στο κέντρο της Αθήνας, τα γεγονότα μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο οδηγούσαν την κυβέρνηση Kώστα Καραμανλή ολοένα και πιο κοντά στην κατάργηση του.

Πανεπιστημιακό άσυλο ή άσυλο ανιάτων παθήσεων;

Το άσυλο καταργείται μόνο του

Update 2019

Ασπρόμαυρη γελοιογραφία που δημιούργησα στις 17 Νοέμβρη του 2006 και την δημοσίευσα σε επαρχιακό ηλεκτρονικό μέσο. Την ξαναδημοσίευσα στις πρώτες αναρτήσεις αυτού εδώ του ιστολογίου, τον Φεβρουάριο του 2007,  όταν η τότε κυβέρνηση προσπαθούσε να καταργήσει το άσυλο.

Την ξαναδημοσιεύω σήμερα στον λογαριασμό μου στο instagram, μετά το ντόρο που έχει προκληθεί πάλι, με την επέμβαση της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ και την επικείμενη 46η επέτειο του Πολυτεχνείου.

Σπούδασα κι εγώ, για έξι χρόνια, σε ένα από τα πιο παλιά Πανεπιστήμια της χώρας. Σε μια σχολή που κάποτε ανήκε στο Πολυτεχνείο και μετά έγινε ένα αυτοκέφαλο πανεπιστήμιο που τα τελευταία χρόνια δημιούργησε και νέο τμήμα. 

Τα τρία από τα έξι χρόνια ήμουν ενεργό μέλος του Δ.Σ. του φοιτητικού Συλλόγου της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα και μέλος της Συγκλήτου.

Παρόλο που ήταν μια ήρεμη σχολή, όσον αφορά την δράση των φοιτητικών παρατάξεων, σε σχέση με άλλες σχολές, εν τουτοις γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι μια μικρή μερίδα φοιτητών είναι εκείνη που πρώτη πρώτη παραβιάζει το άσυλο.

Εσφαλμένα όλοι νομίζουμε ότι το άσυλο προστατεύει όλο τον χώρο του Πανεπιστημίου από οτιδήποτε.

Το Πανεπιστημιακό άσυλο δημιουργήθηκε  για την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, καθώς και την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους ακριβώς για να μην έχουμε πάλι γεγονότα σαν του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973.

Για να μην μπορεί ο καθε ασφαλίτης ρουφιάνος ή οι μπάτσοι να σε συλλαμβάνουν επειδή σκέφτεσαι και μιλάς για πράγματα που δεν αρέσουν σε αυτούς ή σε ένα κράτος που δεν θέλει να υπάρχουν αντίθετες σκέψεις και φωνές που μιλάνε για το μέλλον.

Το να κάνεις αποθήκη το πανεπιστήμιο όμως για μολότοφ, ρόπαλα, πέτρες και ναρκωτικά είναι εντελώς άλλο. Ή να τραμπουκίζεις συμφοιτητές ή καθηγητές, να τους απειλείς ή να βιαιοπραγείς εναντίον τους ή να χτίζεις πόρτες ή να κάνεις κατάληψη επειδή έχεις δήθεν ιδέες.

Ρούφα τον μπάφο σου έξω από τα κάγκελα της σχολής και μετά μπες μέσα και πες ότι μπαρούφα θελεις. Αλλά μην αγγίξεις, μην εκσφενδονίσεις τασάκι μέσα στο αμφιθέατρο, μην σπας καρέκλες για να τρομάξω...

Μην διαλύεις την περιουσία σου. Γιατί δική σου είναι και δική μου και άλλων που μπορεί να μην είναι τα παιδιά τους φοιτητές αλλά πληρώνουν τους φόρους τους για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Εσύ είσαι τραμπούκε φοιτητή που προωθείς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εσύ είσαι τραμπούκε φοιτητή που βοηθάς να καταργηθεί το άσυλο. Εσύ είσαι τραμπούκε φοιτητή που δεν ξέρω αν υπηρετείς συμφέροντα και ποια κάθε φορά ο οποίος κρύβεσαι πίσω από το μανδύα της ελευθερίας και της δημοκρατίας και στο όνομα αυτών κάνεις τα μεγαλύτερα αίσχη...!

Οι ιδέες ιδέες, αλλά οι παράνομες πράξεις είναι παράνομες πράξεις. Και οι νόμοι είναι σαφείς και το ξέρεις.

Και εδώ φέρει μεγάλη ευθύνη το φοιτητικό κίνημα γιατί μια μερίδα του, αγκαλιάζει τέτοιες δραστηριότητες και ένα άλλο κομμάτι του, μεγάλο, απέχει παντελώς αφήνοντας τους λίγους να κάνουν ότι γουστάρουν.

Το Πανεπιστήμιο είναι μια κοινότητα. Πας για να σπουδάσεις και να μορφωθείς. Όμως είναι μια μικρογραφία της έξω ζωής και είσαι πλέον ενήλικας. Χρειάζεται και να συμμετέχεις στα κοινά.

Ξέρω πως οι συνελεύσεις κρατάνε αιώνες και είναι φρικτά βαρετές. Όμως πρέπει να δηλώνεις το παρόν, να λες την γνώμη σου και να ψηφίζεις στις εκλογές. Αν δεν το κάνεις, δίνεις χώρο στους λίγους να αποφασίζουν για εσένα χωρίς εσένα και όλο αυτό τελικά γυρίζει εναντίον σου.

Το ένα άκρο συντηρεί το άλλο άκρο. Αν η συντήρηση φέρνει ελευθεριότητα και η απόλυτη ελευθεριότητα φέρνει σκληρό συντηρητισμό.

Τα άκρα δεν ισορροπούν μια κατάσταση. Της δημιουργούν μεγαλύτερο χάσμα. Γι αυτό πρέπει να έχεις στον νου σου ότι όλα δεν είναι μαύρα ή άσπρα. Υπάρχουν εκατομμύρια ενδιάμεσοι τόνοι. Και πρέπει επιτέλους σε αυτή τη χώρα να μάθουμε να συνθέτουμε ιδέες και όχι να χωριζόμαστε για άλλη μια φορά σε αριστερούς και δεξιούς.

Και κάτι ακόμη θέλω να βάλεις καλά στο μυαλό σου: Η Δημοκρατία και η Ελευθερία έχουν κανόνες που τους έχει επιβάλλει η ίδια η κοινωνία για να μπορούν τα μέλη της να συνυπάρχουν. Μάθε να ζεις μέσα σε αυτούς και αν θέλεις να αλλάξεις κάτι, προσπάθησε το. 

Η συμμετοχή σου στα κοινά και η ψήφος σου είναι ο μόνος τρόπος. Όλα τα άλλα είναι φασισμός.

Αν σου αρέσει, δες ακόμη μερικές γελοιογραφίες για το Πολυτεχνείο

Μπορείς, επίσης, να με υποστηρίξεις κερνώντας με ένα καφεδάκι για να συνεχίσω να δημιουργώ