Σκάκι

 Άποψη του Νότου φύλλο 923 , 3 Απριλίου 2018

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα για την σύλληψη των δυο στρατιωτικών μας στον Έβρο από τους Τούρκους σκέφτηκα πως τους δώσαμε την ευκαιρία να μας πιέσουν για τους 8 που αιτούνται πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Εγώ στη θέση τους πάντως αυτό θα έκανα. Η κατάσταση που δημιουργείται για άλλη μια φορά με την Τουρκία θυμίζει παρτίδα σκάκι για δυνατούς λύτες. Είναι ουσιαστικά ένας ψυχολογικός πόλεμος και καλό είναι να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι γιατί θυσιάζουμε τους αξιωματικούς μας; Θυσιάζεις κάτι για να κερδίσεις κάτι μεγαλύτερο. Στην προκειμένη περίπτωση δεν αντιλαμβάνομαι ποιο είναι το κέρδος για την χώρα μας. Αν υποθέσουμε φυσικά ότι θυσιάστηκαν με σκοπό και όχι οτι πιαστήκαμε απροετοίμαστοι. Γιατί θα το γράψω για άλλη μια φορά, πως την στιγμή που γνωρίζαμε τις προκλήσεις των Τούρκων, εμείς κάναμε τσάρκες στα χιονισμένα σύνορα ελαφρά τη καρδία. Το Τούρκικο έγγραφο που άλλαζε την στάση που θα κρατούσαν στα σύνορα, το οποίο ήρθε στο φως της δημοσιότητας τις προάλλες, αποδυκνείει ακριβώς αυτό. Ότι εμείς χαμπάρι δεν πήραμε, ούτε πονηρευτήκαμε καθόλου. Ήθελα να ήξερα, μυστικές υπηρεσίες ή αντικατασκοπία δεν έχουμε; Η μήπως έχουμε προσλάβει και σε αυτές δικά μας παιδιά που τα ξύνουν όπως και στις άλλες κρατικές και δημόσιες υπηρεσίες; Μόνοι μας βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας γιατί η ανικανότητα ορισμένων έχει ξεπεράσει τα όρια. Ανικανότητα σε πολλαπλά επίπεδα. Στρατιωτικά και πολιτικά. Και κοτζάμ υπουργός Άμυνας δεν μπόρεσε να αντέξει την πίεση ενός μήνα και άρχισε να προκαλεί μιλώντας για Σουλτάνους και για τρελούς και να έχεις και τον Ερτογάν να τον βγάζεις σωστό στο τέλος που μας κράζει για αχαρακτήριστες συμπεριφορές. Και αν μια φορά δεν είχαν σκεφτεί οι Τούρκοι πως θα χρησιμοποιήσουν τους δυο στρατιωτικούς μας, τους δίνουμε και ιδέες για ανταλλαγές. Εδώ ταιριάζει γάντι το ποιήμα του Μανόλη Αναγνωστάκη με τίτλο: “Το σκάκι”

Έλα να παίξουμε. Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.

(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη

Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τους θέλω;

(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)

Όλα, και τ’ άλογά μου θα σ’ τα δώσω

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω

Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει

Δρασκελώντας τη μια άκρη ώς την άλλη

Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα. 

(Πηγή: greek-language ) 

Γιατί πράγματι είναι μια παρτίδα σκάκι που δεν ξέρουμε πώς και πότε θα τελειώσει και με ποια αποτελέσματα. Φτάνει μόνο, πραγματικά, να μην τα παραδώσουμε όλα. Και όσο για τους λίγους τρελούς που θα μείνουν στο τέλος, αυτό επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Ο καθένας ας διαλέξει και από μία....