Τζόρτζ Φλόιντ: Ένα ακόμη θύμα του πολέμου ενάντια στον ρατσισμό

Δες ολόκληρη την γελοιογραφία στο τέλος του άρθρου.

Κάποια στιγμή στην εφηβεία μου, διαβάζοντας, ανακάλυψα τους "Μαύρους Πάνθηρες". Το κόμμα των μαύρων της Αμερικής που  αριθμούσε 10.000 μέλη το 1969.

Είχα ζωγραφίσει μια μεγάλη αφίσα με το έμβλημα τους και για χρόνια κοσμούσε την πόρτα του δωματίου μου παρόλες τις αμφιλεγόμενες απόψεις για το κίνημα αυτό.

Διάβασα και για τον Μάλκομ Χ αλλά και για τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και για τις διαφορετικές πολιτικές τους προσεγγίσεις. Εμφανώς, τάχθηκα  με αυτές του δεύτερου, όπως και με του Μαχάτμα Γκάντι περί παθητικής αντίστασης,

Ένιωσα δέος για την μαχητικότητα του σύγχρονου ήρωα των μαύρων, του Νέλσον Μαντέλα, ο οποίος πέρασε σχεδόν όλη του  τη ζωή  στην φυλακή παλεύοντας για τα αυτονόητα  δικαιώματα της φυλής του.

 

Ένα ακόμη θύμα του πολέμου ενάντια στον ρατσισμό

Τώρα, το 2020, τι να πω; Ένας λευκός αστυνομικός με ήδη κατηγορίες εις βάρος του για κατάχρηση εξουσίας, πατάει με το γόνατο στην άσφαλτο  τον Τζόρτζ Φλόιντ. 

Έναν 46χρονο μαύρο, γιατί λέει πλήρωσε σε ένα μάρκετ με πλαστό εικοσαδόλαρο. Δεν ξέρω ποιος ήταν και τι έκανε αυτός ο Φλόιντ και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. 

Αλλά πες μου, δεν σου έχει τύχει ποτέ να σε πληρώσουν με πλαστό εικοσάευρο ή να πληρώσεις με πλαστό εικοσάευρο ανίδεος, γιατί μόλις το έκανες ανάλειψη από ...τράπεζα; 

Σε μπαγλάρωσε κανείς; Σε πάτησαν χάμω γι αυτό; Το πολύ πολύ να σου είπαν: "Φιλαράκι είναι πλαστό, πήγαινε σκότωσε το αλλού"

Οι αστυνομικοί της Μινεάπολης  των ΗΠΑ όμως, είχαν άλλη άποψη και είπαν να τον σκοτώσουν ατάκα και επι τόπου. Αυτόν, τον "μεγάλο εγκληματία" που έπρεπε να συρθεί στην άσφαλτο και να τον καταπλακώσουν τρεις, μη τύχει και τους φύγει.

Ήθελα να ήξερα τι σκεφτόταν αυτός ο Ντέρεκ Τσόβιν που δολοφονούσε αργά, βασανιστικά, 8 ολόκληρα λεπτά έναν άνθρωπο, άοπλο και ακινητοποιημένο που εκλιπαρούσε για την ζωή του.

I can't breathe με σπαρακτική φωνή ο άνθρωπος αυτός φώναζε και ο μπάτσος ατάραχος.

Έχω νιώσει το ίδιο αλλά με διαφορετικό τρόπο, όταν ήμουν παιδί και είχα τα βροχικά μου. Κάποιο βράδυ, αργά, με κρίση οξείας λαρυγγίτιδας βρέθηκα στα επείγοντα κάποιου νοσοκομείου με μασκάκι και υπερβολική πίεση οξυγόνου σε βαθμό που πράγματι δεν μπορούσα να αναπνεύσω. 

Χτυπιόμουν με λύσσα, παρότι ήμουν υπό την επήρεια κορτιζόνης, μπας και αντιλειφθεί κάποιος την δραματική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Για καλή μου τύχη την ώρα που είχα αποκάμει από την προσπάθεια κάποιος κατάλαβε και  επανέφερε το οξυγόνο στην φυσιολογική ροή.

Δεν έχω να πω κάτι Η δολοφονία ενός ανθρώπου είναι κάτι το ανεπίτρεπτο. Δεν είναι ανεκτό, εκτός αν πρόκειται για νόμιμη άμυνα. Ξεκάθαρα πράγματα.

Pink Floyd και Black Floyd

Ο Φλόιντ μου έφερε στο μυαλό τους Pink Floyd. Το πασίγνωστο  Βρετανικό μουσικό συγκρότημα που έχει γράψει ιστορία στον χώρο της ροκ μουσικής. Έχουν ξεχωρίσει τόσο για τις πρωτοποριακές για την εποχή συνθέσεις τους, όσο και για τους νεωτεριστικούς και συγκινησιακά φορτισμένους στίχους τους, τα ευφάνταστα εξώφυλλα τους, τις πειραματικές ενορχηστρώσεις και ηχογραφήσεις και τις θεαματικές συναυλίες τους.

Με αφορμή το όνομα αλλά και το κλασικό λογότυπό τους δημιούργησα την παραπάνω έγχρωμη πολιτική γελοιογραφία με πολλαπλούς συμβολισμούς και αναγνώσεις όπως άλλωστε συνηθίζω να κάνω.

Το γνωστό πρίσμα της φυσικής, όπου μια δέσμη φωτός διαθλάται δίνοντας μας τα έξι χρώματα της ίριδας, αντικαθίσταται από το έμβλημα της αστυνομίας της Μινεάπολης.

Το φως μέσα από το πρίσμα της δολοφονίας του 46χρονου Τζόρτζ Φλόιντ από τους αστυνομικούς  των ΗΠΑ διαθλάται στα χρώματα της διαφορετικότητας. 

 Όλοι είμαστε διαφορετικοί. Όλοι είμαστε ίσοι.

Αυτό είναι το μήνυμα και πρέπει να το κάνουμε γνωστό σε όλους. Ο ρατσισμός πρέπει να εκλείψει μια για πάντα.

Κατά το "κάνε έρωτα, όχι πόλεμο" , "άκουσε  Pink Floyd/μη σκοτώνεις τους Φλόιντ"

Διαβολεμένη σύμπτωση; Οι Pink Floyd  έχουν τραγούδι με τίτλο: "Breathe"

Έγχρωμη γελοιογραφία με αφορμή την είδηση για την δολοφονία του 46χρονου μαύρου, Τζόρτζ Φλόιντ, από αστυνομικούς στην Μινεάπολη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Δημιουργήθηκε  τον Ιούνιο του 2020 από τον Πάνο Ιατρίδη.

Αν σου άρεσε, δες ακόμα μια γελοιογραφία για την διαφορετικότητα