Την πρώτη επίσκεψη του, ως Πρωθυπουργός, αποφάσισε να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην Κάρπαθο. Εκεί τον υποδέχτηκε ...εγκάρσια ο Εγκέλαδος με 4,8 ρίχτερ.
 |
| Τα ...Καρπάθια όρη επισκέφτηκε ο Δρα-Κούλης. Ασπρόμαυρη γελοιογραφία |
Ο Πρωθυπουργός με μήνυμα του στο twitter σχολίασε τον σεισμό ως εξής: "Κουνηθήκαμε λίγο στην Κάρπαθο αλλά ενημερώθηκα πως ευτυχώς δεν υπήρξαν
ζημιές και τραυματισμοί. Μίλησα με κατοίκους και επισκέπτες του νησιού,
οι οποίοι με υποδέχτηκαν με χαμόγελα και αισιοδοξία για τις προοπτικές
του νησιού και της χώρας. Τους ευχαριστώ για τη φιλοξενία τους!"
Υποθέτω πως θα γίνουν άμεσες ενέργειες για προώθηση του σεισμοτουρισμού στη χώρα μας.
Μην το γελάς! Δεν θα ήταν καθόλου παράξενο και θα προσέλκυε πολύ κόσμο και φυσικά χρήμα. Αρκεί να κάνεις το σωστό μάρκετινγκ. Να γιατί δεν πήρε το υπουργείο του Τουρισμού η Όλγα μας. Γιατί δεν τον κουνάει καλά. Όλα τα άλλα που ακούστηκαν είναι φήμες.
Σχόλια του τι κουνάει ο Χάρης ο Θεοχάρης δεν θα γίνονται δεκτά. Αυτός μετακουνιέται από κόμμα σε κόμμα.
Μπορείς να προτείνεις λοιπόν, πακέτα διακοπών γι αυτούς που θέλουν να ξεπεράσουν την φοβία για τους σεισμούς ή μια τραυματική εμπειρία. Επίσης μπορείς να προσεγγίσεις μελετητές των σεισμών ή εκείνους που την βρίσκουν γενικά με το κούνημα.
Εγώ πάντως με τους τελευταίους μαζεμένους σεισμούς δεν κατάλαβα τίποτα. Ούτε φυσικά αυτόν που έγινε πριν μερικές μέρες στο Ηράκλειο. Μπορεί να ήταν 5,3 αλλά ήταν βαθιά και νωρίς το πρωί. Τέτοια ώρα κι εγώ βαθιά κοιμόμουν.
Τον πρώτο σεισμό που θυμάμαι να έχω βιώσει και μάλιστα γερά ήταν ο σεισμός στην Αθήνα το 1999.
5,9 ρίχτερ καταμεσήμερο. Έβλεπα baywatch αραχτός καταμεσής στο διπλό κρεβάτι των γωνιών μου. Ήταν Σεπτέμβρης, λίγο πριν ανοίξει το σχολείο. Λύκειο πήγαινα.
Είχε έρθει η θεία μου επίσκεψη, έγγυος, δεν θυμάμαι σε ποιο μήνα. Επιναν το καφεδάκι τους με τη μάνα μου δίπλα στο σαλόνι και εγώ έβλεπα τα βυζά της Πάμελα να πηγαίνουν πάνω κάτω.
Κάποια στιγμή τελείωσε η επίσκεψη. Με χαιρέτησε η θεία μου από δίπλα. Της πέταξα κι εγώ ένα φωναχτό γεια από το δωμάτιο διχως να κουνηθώ. Βλέπεις είχα μαγνητιστεί...
Δευτερόλεπτα μετά αρχίζει ένα βουιτό, ενοχλητικό θα έλεγα, μέσα στην ησυχία του μεσημεριού. Αρχικά, ανίδεος, νόμιζα πως κάποιο φορτηγό ή γερανός περνά από κοντά ή κάνει εργασίες και ειδικά αυτή η δεύτερη σκέψη άρχισε να με εξοργίζει, μέσα στο καταμεσήμερο επαναλαμβάνω, που ήθελα ανενόχλητος να παρακολουθήσω τα κορίτσια με τα κόκκινα ολόσωμα μαγιό.
Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι ο ήχος αυτός είναι τα τζαμάκια από τα κάγκελα του μπαλκονιού που χτυπάνε δαιμονισμένα , από μόνα τους...
Ταυτόχρονα καταφέρνω να αποτραβήξω τα μάτια μου από την οθόνη για να τα στιλώσω σε κάτι άλλο δίδυμο που παλλότανε... Οι δύο δίδυμες, 20οροφες πολυκατοικίες που βρίσκονται κοντά στο σπίτι μου, τις οποίες είχα θέα απέναντι μου εκείνη τη στιγμή, πήγαιναν πέρα δώθε στην κυριολεξία.
Τότε πλέον αντιλαμβάνομαι ότι προκειται για σεισμό και μάλιστα δυνατό. Πετάγομαι απο το κρεβάτι πραγματικά σαν ελατήριο, χωρίς καν να προλάβω να αφήσω το τηλεκοντρολ από το χέρι και ξεχύνομαι στον διάδρομο κατευθυνόμενος σαν σφαίρα προς το σαλόνι για να προφυλαχτώ στο σίγουρο καταφύγιο της βαριάς ξύλινης τραπεζαρίας.
Δεν κοιτώ ούτε δεξιά ούτε αριστερα. Σκέπτομαι μόνο τον πρόσφατο σεισμό της Νικομείδιας και τρέχω να σωθώ. Όταν δε, ακούω κάτι να σπάει καθώς ορμάω από το δωμάτιο, σκέφτηκα ότι συμβαίνει και σε μας... Λίγο αργότερα ανακάλυψα ότι είχε σπάσει μόνο ένα βάζο από το βάρος του φυτού που κρεμόταν σε ένα ράφι.
Όταν ασφαλίστηκα κάτω από την βαριά ξύλινη τραπεζαρία ηρέμησα, αφού βεβαιώθηκα πως δεν είχε έρθει η συντέλεια του κόσμου τελικά. Έκανε μερικούς έντονους μετασεισμούς και ομολογώ πως είχε την πλάκα του. Μου θύμισε καράβι όταν εχει κύμα που σε πάει πέρα δώθε.
Στα καπάκια ακούγεται κουδούνι. Όχι, δεν ήταν ο Εγκέλαδος. Η θεία μου ήταν που μόλις είχε φύγει. Την βρήκε ο σεισμός στο ασανσερ και αφού σταμάτησε, από το ξάφνιασμα της ανέβηκε πάλι επανω.
Γυρίσαμε κάτι καναπέδες για περισσότερη προστασία,γιατί στο μεταξύ πάλι κούναγε.
Όταν αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να του δίνουμε απο εκει μέσα, με τρομερή ψυχραιμία έδωσα εντολές για το τι αναγκαίο πρέπει να πάρουμε μαζί μας. Φακό, ραδιόφωνο, μια κανάτα με νερό και το ασύρματο τηλέφωνο.
Κατεβήκαμε γρήγορα γρήγορα από τις σκάλες και σταθήκαμε στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου δίπλα του υπήρχε μια αλάνα που εκτελούσε χρέη ποδοσφαιρικού γηπέδου.Τώρα έχει χτιστεί ένα Γυμνάσιο.
Κοσμοπλημμύρα, λαοθάλασσα. Λες και ήσουν σε πανηγύρι. Όλος ο κόσμος όπως ήταν φυσικό είχε βγεί έξω και είχε κατακλύσει τα πάντα. Η θεία μου μας χαιρέτησε για να ξεκινήσει για το σπίτι της. Λίγη ώρα αργότερα επέστρεψε γιατί όλοι οι δρόμοι ήταν πύχτρα. Δεν κουνιόταν τίποτα.
Το ασύρματο τηλέφωνο δούλευε από αυτήν την απόσταση αλλά ως γνωστόν τα τηλεφωνικά δίκτυα είχαν καταρεύσει. Ο πατέρας μου ήταν στη δουλειά, στην Ελευσίνα, που ήδη είχαμε μάθει από το ραδιόφωνο ότι το ρήγμα ήταν προς τα εκεί. Ανησυχούσαμε...
Τότε μου ήρθε κατούρημα και πρώτη φορά άρχισαν να τρέμουν τα γόνατα μου. Πήγα σε μια συκιά στην αλάνα να κάνω την αναγκη μου και επέστρεψα.
Ο ΟΑΣΠ είναι ένα στενό δίπλα στο σπίτι μου. Ενημέρωσα την μανα μου ότι θα πάω προς τα εκεί να μάθω κανένα νέο και να δοκιμάσω να τηλεφωνήσω στον πατέρα από ένα καρτοτηλέφωνο εκεί δίπλα.
Χωρίς να υπερβάλλω, έφτασα στον ΟΑΣΠ μετα δυσκολίας, σπρώχνωντας για να περάσω μέσα από τον κόσμο. Δεν θυμάμαι να έμαθα τίποτα σπουδαίο εκεί. Μόνο κάμερες και κανάλια είχαν μαζευτεί. Ούτε στο καρτοτηλέφωνο μπορεσα να κάνω κάτι.
Καποια στιγμή πολύ αργότερα μιλήσαμε από το ασύρματο με κάποιον στη δουλειά του πατέρα μου. Όλα καλά ήταν εκεί, κανείς δεν έπαθε τίποτα και μόνο κάτι ψευδοροφές είχαν πέσει.
Ακόμα πιο μετά καταφέραμε να μιλήσουμε και με τον ίδιο που ήταν στον δρόμο. Είχε φυσικά τρελό μποτιλιάρισμα αλλά κάποια στιγμή θα έφτανε σπίτι.
Γύρω στο σούρουπο κατάφερε να φτάσει ο Αίας στο Χαλάνδρι. Είπαμε να μην μείνουμε μέσα εκείνη την νύχτα. Πολλοί βέβαια είχαν επιστρέψει από ώρα στα σπίτια τους. Το ίδιο και η θεία μου.
Μπήκε μια στιγμή γρήγορα γρήγορα η μάνα μου να πάρει δυο ρούχα και το τάβλι που της παράγγειλα, γιατί πως θα περνούσαμε τις ώρες μας; και πήγαμε πάλι σε μια αλάνα. Αυτή τη φορά πάνω απο του Παπάγου, στους πρόποδες του Υμηττού. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος εκεί για να περάσει την νύχτα του.
Ακούγαμε στο ράδιο τον άγρυπνο στην ΝΕΤ, Μάνο Τσιλιμίδη, που κρατούσε συντροφιά σε όλους τους σεισμόπληκτους των Αθηνών. Ρίξαμε κανένα ζευγαράκι ύπνο στο αμάξι και μετά έπεσε η ιδέα να φύγουμε για το χωριό.
Τι αλλο να κάναμε στην Αθήνα άλλωστε; Θα είπαν στο ράδιο ότι θα ανασταλεί για μερικές μέρες ο αγιασμός στα σχολεία οπότε και ξεκινήσαμε.
Τις επόμενες μέρες είμασταν κολλημένοι στις τηλεοράσεις και μαθαίναμε τα δυσάρεστα μαντάτα για τα εργοστάσια και τα σπίτια που έπεσαν και για τους νεκρούς.
Όταν γυρίσαμε, περάσαμε από τα Λιόσια και από τη Νέα Φιλαδέλφεια και είδαμε με τα μάτια μας γκρεμισμενα σπίτια ή δωμάτια να χάσκουν.
Από τότε άρχισα να κοιμάμαι στο σαλόνι. Εκτός από το ότι ήμουν δίπλα στην βαριά ξύλινη τραπεζαρία δια παν ενδεχόμενο, εκεί που κοιμόμουν πριν ήταν επικίνδυνο, έτσι όπως το φανταζόμουν. Εκτός του ότι απο το κενό απέξω με χώριζε μόνο ένας τοίχος αλλά και η διπλανή 12όροφη πολυκατοικιά που ξέρεις αν έγερνε προς το μέρος μου καμια κούφια ώρα;;;
Κάτι εβδομάδες αργότερα, Κυριακή ήταν, βράδυ και έπαιζε ο Παναθηναικός με τον ΠΑΟΚ στο Ολυμπιακό στάδιο το οποίο ήταν κατάμεστο, έκανε έναν γερό μετασεισμό. Μόλις είχα τελειώσει το μπάνιο μου και πετάχτηκα τσίτσιδος για να χωθώ πάλι κάτω από την βαρια ξύλινη τραπεζαρία.
Την άλλη μέρα έμαθα από ένα φίλο μου παοκτζή ότι τον καταλάβανε καλά τον σεισμό γιατί ήταν στο πάνω διάζωμα και νόμιζαν πως θα σπάσει και θα πέσουν. Ήταν στην εκπνοή της διορίας που είχε δώσει η ομάδα ΒΑΝ για πρόβλεψη νέου σεισμού...
Αρκετές φορές από τότε, νομίζω μέσα στον ύπνο μου ότι κάνει σεισμό. Είτε γιατί έχω πλακώσει κανένα χέρι ή το μέρος της καρδιάς ή γιατί αλλάζει πλευρό η γυναίκα μου.
Δυο φορές πάντως είχα πέσει μέσα! Και τις δυο στην Πελοπόνησσο. Την μία φορά πετάχτηκα μες στη νύχτα. Ήμουν βέβαιος πως ήταν σεισμός. Περίμενα αρκετή ώρα να ακούσω στο ράδιο αν είχε γίνει. Τελικά επιβεβαιώθηκα. ήταν στην Σκύρο.
Την άλλη φορά, ξημερώματα των Φώτων πετάγομαι από το κρεβάτι αλαφιασμένος προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει. Όταν αντιλύφθηκα ότι ήταν σεισμός ανακουφίστηκα...! Και βέβαια, γιατί ξέρω ότι το σπίτι στο χωριό δεν παθαίνει τίποτα. Είναι χτισμένο σε βράχο με τον νέο αντισεισμικό κανονισμό. Οπότε συνέχισα τον ύπνο μου γιατί είχαμε και αγιασμούς πιο μετά.
Σεισμός, σεισμός, Σοσιαλισμός. Στην κυριολεξία όμως. Σε κάποιο συνέδριο της ΠΑΣΠ ή της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, μάλλον στο κλειστό ταε κβο ντο του Φαλήρου, είχαμε πάει με τον Ο.Κ. (Ο ΠΑ.Σ δεν είχε έρθει...)
Εκεί που καθόμασταν και σχολιάζαμε τρώγωντας κάτι σάντουιτς, αρχίζει και κουνάει. Κλασικά εμείς είπαμε το σύνθημα γελώντας. Κάπου στην Πάτρα είχε γίνει και ένας σύντροφος παραδίπλα μιλούσε στο τηλέφωνο με συγγενείς του που του λέγανε ότι έπεσε μια παλιά μάντρα και αυτός τρομοκρατήθηκε τόσο που άρχισε να δακρύζει...
Στην Κομοτηνή έζησα δυο σεισμούς. Έναν δυνατό μέσα στη μαύρη νύχτα. Γύρω στις 3 τα χαράματα. Μόλις είχαμε ξαπλώσει και αρχίζει να κουνάει. Δυνατά μιλάμε.
Μια πόρτα στον διάδρομο που έγερνε ελαφρώς, πήγαινε πέρα δώθε. Λες και ήταν στοιχειωμένο το σπίτι. Ντυθήκαμε γρήγορα γρήγορα και πήγαμε στο αμάξι. Βάλαμε ραδιόφωνο να μάθουμε τα νέα. Καμία ενημέρωση. Κάναμε μια βόλτα ςτην πόλη. Μια ηρεμία σαν να μην έτρεχε τίποτα. Γυρίσαμε και μεις για ύπνο. Δεν θυμάμαι πόσα ρίχτερ ήτανε αλλά την άλλη μέρα μαθαμε ότι ο σεισμός έγινε στη Σόφια.
Ο άλλος, πιο ήπιος, έγινε την επόμενη χρονιά, μέρα μεσημέρι. Ότι είχαμε φάει. Ήταν ότι έπρεπε για χωνευτικό. Γι αυτόν μάθαμε αμέσως. Ήταν μεταξύ Λήμνου και Λέσβου.
Ο τελευταίος που θυμάμαι ήταν στην Κρήτη. Πριν ένα ή δυο χρόνια. Βραδάκι, καθόμουν στον υπολογιστή και σιγά σιγά η μακρόστενη οθόνη άρχισε να ταλαντεύεται. Σεισμός, σεισμός, ψιθύρισαν οι υπόλοιποι στο σπίτι. Έκανε και κάτι μετασεισμούλιδες αλλά οκ. Κατι φοβίες για τσουνάμια εκφράστηκαν και ετοιμαστήκαμε για ενναλακτικό σχέδιο διαφυγής. Δεν χρειάστηκε βέβαια. Όταν νυστάξαμε πήγαμε για ύπνο, ίσως με λίγο τεντωμένα νεύρα μήπως ξανακουνήσει.
Δεν ξέρω πότε και πως ακριβώς έγινε σύνθημα το: "Σεισμός, σεισμός, Σοσιαλισμός" αλλά νομίζω ότι έχουμε περάσει στην εποχή του: Σεισμός, σεισμός, Νεοφιλελευθερισμός"... Φυσικά όχι λόγω των σεισμών, αλλά το κολλάω εδώ γιατί ταιριάζει.
Μετά την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσε να είναι μια πραγματική αριστερή κυβέρνηση, η έλευση της Νέας Δημοκρατίας στα πράγματα φαντάζει ονειρική. Δεν ξέρουμε αν είναι. Αυτό θα το δείξει η ...νεκροψία.
Η Κάρπαθος, ο σεισμός και ο Μητσοτάκης έφταναν για να ετοιμάσω την παραπάνω ασπρόμαυρη γελοιογραφία.
Ο ...Καρπάθουλας των Δρακουλίων που σχολίασε και ο Ο.Κ.
Αν θέλεις να βλέπεις περισσότερη δουλειά μου που δεν ανεβαίνει εδώ στο blog, ακολούθησέ με στο Instagram
tags: Νεοφιλελευθερισμός: 4 αρχές και μια διαπίστωση για να τον καταλάβεις, Τελικά, τι στο καλό είναι ο νεοφιλελευθερισμός; Η έννοια του νεοφιλελευθερισμού, Νεοφιλελευθερισμός - Βικιπαίδεια, Η σεισμικότητα σε πραγματικό χρόνο, Σεισμός τώρα - Που έγινε σεισμός πριν από λίγο, σεισμός τώρα, ΣΕΙΣΜΟΣ ΚΡΗΤΗ, Σεισμός τώρα 4,8 Ρίχτερ στη Σάμο, Σεισμός στην Αθήνα: Συνεχίζονται οι δονήσεις στην Αττική, Σεισμός της Πάρνηθας το 1999, Αθήνα, 7 Σεπτέμβρη 1999: Ο Φονικότερος Σεισμός, ΣΕΙΣΜΟΣ 1999: Τα 15 δευτερόλεπτα που βύθισαν στη θλίψη, Ο παραδοσιακός χορός του Μητσοτάκη στην Κάρπαθο, Μητσοτάκης για σεισμό στην Κάρπαθο: Κουνηθήκαμε λίγο, Πως βίωσε ο Μητσοτάκης τον σεισμό στην Κάρπαθο, Κάρπαθος: Σεισμός 4,8 Ρίχτερ - Το tweet Μητσοτάκη, Σεισμός στην Κάρπαθο που επισκέπτεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γελοιογραφίες, ασπόμαυρη
γελοιογραφία, σκίτσο, σκίτσα, του Πάνου Ιατρίδη, σκίτσο του Πάνου
Ιατρίδη, γελοιογραφία του Πάνου Ιατρίδη, Πάνος Ιατρίδης, IaTriDis,
cartoon, caricature, political cartoon, political cartoonist, greek
cartoonist
