Άποψη του Νότου φύλλο 922 , 27 Μαρτίου 2018

Την περασμένη Πέμπτη βιώσαμε στην Κρήτη ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο. Είδαμε την μεταφορά σκόνης από την Αφρική σε όλο της το μεγαλείο. Συχνά παρατηρούνται τελευταία στο νησί τέτοια φαινόμενα αλλά το συγκεκριμένο ήταν ανεπανάληπτο. Από το πρωί φυσούσαν ισχυροί νότιοι άνεμοι που είχαν ως αποτέλεσμα να μεταφέρουν άμμο από την Σαχάρα. Ο ουρανός ήταν γκρίζος και γενικά η ορατότητα θολή. Το μεσημέρι είχε πυκνώσει πολύ η σκόνη και το περιβάλλον άρχισε να παίρνει ένα κίτρινο χρώμα. Τόσο κίτρινο που άρχισε να επηρρεάζει τα μάτια στον βαθμό που ότι ήταν πράσινο τριγύρω σου το έβλεπες μπλε(!). Τα φανάρια για παράδειγμα ήταν μπλέ... Το απόγευμα ενώ ο ήλιος άρχισε σιγά σιγά να δύει,η κατάσταση ήταν ακόμη τραγικότερη. Ο ουρανός είχε ένα βαθύ πορτοκαλί χρώμα, η μύτη και το στόμα ξερά και μύριζε έντονα χωματίλα. Το Ηράκλειο, όπου και βρέθηκα έμοιαζε με πόλη φάντασμα. Ελάχιστοι περπατούσαν στο δρόμο και το τοπίο έμοιαζε λες και είχε βγεί μέσα από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Κάτι μεταξύ έκρηξης ηφαιστείου, πλανήτης Άρης και τέλος του κόσμου. Το φαινόμενο συνεχίστηκε μέχρι αργά το βράδυ. Τις επόμενες δύο μέρες ηρεμίσαμε λίγο, αλλά και πάλι από την Κυριακή το βράδυ μέχρι εχτές Τρίτη είχαμε πάλι ανέμους νότιους και σκόνη, όχι στον βαθμό που περιέγραψα παραπάνω, αλλά ωστόσο αισθητή. Η συγκεντρώσεις μικροσωματιδίων ήταν ιδαίτερα μεγάλες αλλά κανείς υπεύθυνος δεν έβγαλε κάποια σοβαρή οδηγία. Μόνο συστάσεις για τις ευπαθείς ομάδες. Για την επικινδυνότητα της κατάστασης, προληπτικά, ούτε λόγος. Κατόπιν εορτής ακούστηκαν κάποιες φωνές αλλά ήταν ήδη αργά. Ότι εισπνεύσαμε εισπνεύσαμε τώρα. Στην γελοιογραφία που ετοίμασα για την Κρητική εφημερίδα “Άποψη του Νότου” με χρώματα γκουάς και πενάκι σχολιάζω το φαινόμενο. Ένα χέρι, αφρικάνικο θες, του θεού, του Αίολου, δεν ξέρω, όπως θέλει το παίρνει κανείς, με μια αλατιέρα να πασπαλίζει αντί με αλάτι, σκόνη όλο το νησί της Κρήτης απ' άκρη σ' άκρη. Πάνω στην αλατιέρα έκανα ένα παιχνίδι με τα γράμματα των αγγλικών λέξεων SALT(αλάτι) και SAND(σκόνη) καθώτι είμαστε και τουριστικός προορισμός. Ας ελπίσουμε οι επόμενοι νοτιάδες να φέρουν λίγο νεράκι Νείλου. Έτσι για αλλαγή. Γιατί όπως φαίνεται θα ψάχνουμε για οάσεις στην έρημο Κρήτη το καλοκαίρι.

Τελείωσε εχτές το εμβόλιμο masterclass διαρκείας και επανερχόμαστε στην κανονική ροή του διαγωνισμού MasterChef. Η Μάγκυ Ταμπακάκη κέρδισε το ασημένιο έπαθλο των 10.000€ μαζί με ένα επαγγελματικό μαχαίρι και μια ποδιά. Η αλήθεια είναι πως για εμένα ήταν λίγο βαρετή αυτή η εβδομάδα. Από την άλλη ξεκουράστηκα αρκετά και επανέρχομαι πλέον με την καρικατούρα του Κώστα Συμεωνίδη, που ήταν ο τελευταίος παίκτης που αποχώρησε από το παιχνίδι. Στην καρικατούρα που ετοίμασα για τον Συμεωνίδη με χρώματα γκουάς και πενάκι, πρόσθεσα λίγη σαντιγύ με μια φράουλα στην κορυφή. Ένα χαρακτηριστικό που παραπέμπει στην ζαχαροπλαστική, της οποίας είναι λάτρης ο Κώστας Συμεωνίδης. Μπήκε στο παιχνίδι με αέρα αλλά μετα τις πρώτες κακές κριτικές, πάτησε φρένο και έγινε από τους πιο ήρεμους και συνεσταλμένους παίκτες του διαγωνισμού. Κατάφερε να φτάσει πολύ μακριά, αλλά η μοίρα του έλαχε δοκιμασία με γλυκό για να αποχαιρετίσει το MasterChef. Μαζί με τον Τζώρτζη, ως προτεινόμενοι για αποχώρηση, διαγωνίστηκαν σε ένα γλυκό με πολύ φαντασία και πολλές τεχνικές παρασκευές. Ένα “καπάκι” από σοκολάτα, με ένα τρουφάκι να κρέμεται από μέσα,το οποίο θα έκλεινε τα χείλη ενός ποτηριού, θά ήταν το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να ετοιμάσουν οι δύο διαγωνιζόμενοι πριν την εκπνοή του χρόνου. Η κακή επιλογή του Συμεωνίδη να ζεστάνει το κουπ πατ, με το οποίο έκοψε το στρογγυλό καπάκι, του κόστισε την παραμονή του στον διαγωνισμό του MasterChef. Μερικά λεπτά αργότερα και αφού είχε τοποθετήσει σωστά το καπάκι στο ποτήρι, αυτό λύγισε και έπεσε μέσα...! Δυστυχώς το καπάκι έπαιζε σημαντικό ρόλο στο concept του γλυκού, καθώς ο πελάτης θα πρέπει με μια απαλή κίνηση του κουταλιού του να το σπάσει και να γευτεί κατόπιν το υπολοιπο γλυκό που υπήρχε μέσα στο ποτήρι.

Ποιος άραγε θα είναι ο επόμενος παίκτης που θα αποχωρήσει από το MasterChef. Αφήστε μου ένα σχόλιο με τα προγνωστικά σας.

Δείτε περισσότερες καρικατούρες:

Τις τελευταίες μέρες έπαιξε στις ειδήσεις ένα βίντεο τριών στρατιωτών που πέταξαν έναν σκύλο σε ένα γκρεμό δίπλα στο στρατόπεδο που υπηρετούσαν. Ένα σκυλάκι γλυκύτατο όπως φαίνεται στα πλάνα, που είχε ξαπλώσει ανασκελά για να δεχτεί τα χάδια των ανθρώπων. Αντ' αυτού οι “άνθρωποι” αυτοί σκέφτηκαν να διασκεδάσουν, για να ξεχάσουν λίγο την βαριά ζωή που ζούσαν στο στρατόπεδο, πετώντας τον σκύλο στον γκρεμό. Και όχι μόνο το έκαναν πράξη αλλά βιντεοσκόπησαν την “ηρωική” τους ενέργεια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τώρα που αποκαλύφθηκαν ποιοι είναι αυτοί οι “άντρες”, έρχονται να μας κοροϊδέψουν μες τα μούτρα μας, δηλώνοντας πως τάιζαν τον σκύλο, τον φρόντιζαν, πως ήταν άτυχο γεγονός και πως μετά πήγαν και το περιέθαλψαν(!).Το θράσος τους δεν έχει όρια. Η ψυχανωμαλία σε όλο της το μεγαλείο. Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια οι συμπεριφορές των ανθρώπων απέναντι στα ζώα έχουν πάρει πολύ κακό δρόμο. Είναι πλέον δείγμα πως ένας άνθρωπος που βασανίζει κάποιο ζώο, θα ασκήσει βία και σε άνθρωπο. Πρόσφατο παράδειγμα θα αναφέρω, τον φόνο εν ψυχρώ του σκύλου της ευρύτερης οικογένειας μου που αφέθηκε ελεύθερος να κάνει την βόλτα του, κατα το συνήθειο του αφεντικού του και μετά από λίγη ώρα πυροβολήθηκε με καραμπίνα στο κεφάλι από γείτονα χωρίς καμία προφανή αιτία... Προσωπικά έχω δεχτεί 4 επιθέσεις από σκύλους σε διάστημα 15 χρόνων. Θα τις παρουσιάσω όσο μπορώ πιο συνοπτικά. Πρώτη φορά που δέχομαι επίθεση από σκύλο ήταν όταν πήγαινα λύκειο. Την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο δρόμο που οδηγούσε στο σχολείο, ένα λυκόσκυλο μέσα από μια μάντρα άρχιζε να μου γαυγίζει έντονα. Η μυρωδιά μου ή η όψη μου δεν του άρεσαν. Κάθε φορά που περνούσα με γαύγιζε έντονα. Ακόμα και αν ήταν στην πίσω αυλή του σπιτιού ή αν περνούσα από τον δρόμο με πολλούς συμμαθητές μου, με καταλάβαινε πάλι. Ένα πρωί καθώς έφτανα σχολείο με άλλους μαθητές, το βλέπω να είναι έξω στον δρόμο, λυτός...! Τα χρειάστηκα που λένε. Αν δεν του φώναζε τρεις φορές με έντονο ύφος το αφεντικό του, είναι σίγουρο πως θα μου είχε επιτεθεί. Η αλήθεια είναι και θα το παραδεχτώ πως δεν πρέπει να την μετράω για επίθεση, αλλά για απόπειρα επίθεσης. Την ίδια περίοδο στον ίδιο δρόμο, μερικά σπίτια παραπάνω υπήρχε ένας μολοσσός. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο σκύλο από κοντά. Ένα μεσημέρι, σχολώντας, μαζί με έναν φίλο μου πήγαμε να δούμε το σκυλί. Καθόταν στα πίσω του πόδια μπροστά στην πόρτα ακούνητος σαν το άγαλμα. Του σφυρίξαμε και διέσχισε, κουνώντας χαρωπά την ουρά του, τον διάδρομο της μπροστινής αυλής μέχρι την καγκελόπορτα. Περάσαμε τα χέρια μας μέσα από τα κάγκελα, εγώ χαιδεύοντας τον λαιμό του και ο φίλος μου το κεφάλι του. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσα το γρύλισμα που ανέβαινε απο το λαρύγγι του και ενστικτωδώς τράβηξα το χέρι μου. Το παράδειγμα μου ακολούθησε και ο φίλος. Ευτυχώς! Γιατι την επόμενη στιγμή τράβηξε μια άγρια δαγκωνιά στον αερά... Είχαμε γλυτώσει παρα τρίχα. Ένα μεσημέρι που επέστρεφα σπίτι με παρέα από το Λύκειο, ξαφνικά ένα παιδάκι άνοιξε την πόρτα της αυλής του απρόσεκτα και πετάχτηκε ένα μικρό σκυλάκι, που κάθε φορά που περνούσα με γαύγιζε με λύσσα μέσα από την μάντρα. Ήρθε κατευθείαν σε μένα και με άρπαξε από τον αστράγαλο με τα μικρά του δοντάκια. Ευτυχώς φορούσα τζιν παντελόνι. Στην αρχή νόμιζα πως απλά ήθελε να παίξει, γατί τιναζότανε πέρα δώθε χωρίς φυσικά να θέλει να αφήσει το πόδι μου. Όταν κατάλαβα ότι το έκανε στα σοβαρά, το γράπωσα από τον λαιμό και το στρίμωξα στην άσφαλτο ωσπου να εμφανιστούν οι ενήλικοι ιδιοκτήτες του. Η τελευταία επίθεση που δέχτηκα, ήταν πέρυσι και κινδύνεψα. Μεσημέρι, κάνω στάση σε ένα χωριό της Κρήτης, επιστρέφοντας κουρασμένος από το σχολείο. Έψαχνα ένα καλώδιο και μου σύστησαν ένα μαγαζί  λίγο απόμερα από τον κεντρικό δρόμο. Παρκάρω το αμάξι 30-40 μετρά από το μαγαζί που φαίνεται κλειστό. Ωστόσο πηγαίνω ώς την πόρτα να βεβαιωθώ. Καθώς επιστρέφω στο αυτοκίνητο άπρακτος, ακούω γαυγίσματα έντονα και πολλά. Μέχρι να καταλάβω τι τρέχει, βλέπω τρία σχετικά μεγαλόσωμα σκυλιά να καλπάζουν προς το μέρος μου με άγριες διαθέσεις. Ξέρω πως δεν πρέπει να τρέξεις όταν συμβεί κάτι τέτοιο. Τα εξαγριώνει ακόμη περισσσότερο. Το αμάξι στα 20 μέτρα περίπου. Αδύνατο να προλάβω να φτάσω, να ανοίξω την πόρτα με το κλειδί, να μπώ και να κλείσω πάλι πρωτού με δαγκώσουν. Στέκω λοιπόν καταμεσής του δρόμου ελπίζοντας πως αυτη μου η κίνηση δεν θα είναι μοιραία. Σε στάση επίθεσης με έχουν κυκλώσει στο λεπτό, δείχνοντας μου άγρια τα δόντια τους γρυλίζοντας...! Δε κάνω το παραμικρό. Ακόμα και την αναπνοή μου προσέχω. Δεν ξερω πόσα λεπτά πέρασαν ακριβώς, αλλά σκεπτόμουν πως αν δεν εμφανιστεί κάποιος περαστικός μπορεί να κάτσω μέχρι το βράδυ εκεί. Κάποια λεπτά αργότερα, άκουσα βήματα και χωρίς να κουνήσω ούτε τα βλέφαρα μου, παρά μόνο το στόμα μου, ζήτησα βοήθεια. Χα, γελάστηκα οικτρά πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει συνάνθρωπο του σε μια δύσκολη στιγμή. Με προσπέρασε απαθής λέγοντας μου οτι δεν θα μου κάνουν τίποτα. Ομολογώ πως ένιωσα απόγνωση. Την επόμενη στιγμή όμως τα σκυλιά με παράτησαν ακολουθώντας τον χαρούμενα...! Ή ήταν το αφεντικό τους ή η μυρωδιά του ντόπιου τα προσέλκυσε. Μια μικρή λεπτομέρεια. Εκεί που είχα ρωτήσει για το μαγαζί, χάιδεψα μια γάτα...

Πριν πάω κάν σχολείο είχα την τύχη να μεγαλώσω παρέα με ένα κουτάβι, στο διαμέρισμα μας στην Αθήνα. Ένα γκριφόν κανίς που μας το έφερε ένα βράδυ ο θείος μου και τον βαφτίσαμε Μίνωα. Ως παιδάκι τόσο μικρό, του τράβαγα τα αυτιά πότε πότε ή την ουρά όταν παίζαμε. Αλλά δεν παραπονιόταν ποτέ. Ούτε με είχε δαγκώσει ποτέ. Με αγαπούσε και τον αγαπούσα. Ήταν παμφάγος. Στο σπίτι δεν χρειαζόμασταν σκούπα. Όλα τα ψίχουλα τα καθάριζε αυτός. Λάτρευε το λάχανο και τα στραγάλια. Δεν του άρεσε καθόλου το μπάνιο στην θάλασσα, αλλά όταν του έβγαλε ο κτηνίατρος το κόκκαλο από το κοτοπουλο που του είχε κάτσει στο λαιμό, έκανε μπάνιο με την ψυχή του από την χαρά του. Κοιμότανε τα βράδυ στα πόδια μου πάνω στο πάπλωμα και  δεν μπορούσα να αλλάξω πλευρό από το βάρος του. Το πρωί, με ξύπναγε με τα γλυκά του πατουσάκια που άγγιζαν το πρόσωπο μου. Τώρα που μεγάλωσα, σκέπτομαι πως μπορεί να υπέφερε στο διαμέρισμα αφού σπανίως τον βγάζαμε βόλτα έξω, από τον φόβο των μικροβίων που ενδεχομένως να μετέφερε σε εμένα. Είχε μάθει όμως να πηγαίνει στο μπαλκόνι όπου του είχαμε μια ωραία γωνιά για τις ανάγκες του και που οι γονείς μου φρόντιζαν να είναι πάντα καθαρή. Όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο ζήλευε που τον αφήναμε μόνο του. Και για να μην βασανίζεται το ζώο άδικα, τον δώσαμε σε ένα φίλο μας που είχε εξωχικό με πολύ χώρο για να παίζει και να κινείται. Δεν έμαθα τι απέγινε. Ελπίζω μόνο να πέρναγε καλά. Όλα τα χρόνια των μακρυνών διαδρομών μου μέχρι το σχολείο, είχα φίλους τα σκυλιά, άλλα μέσα σε σπίτια και άλλα αδέσποτα. Συναντιόμασταν κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι. Οι ...κοινωνικές μου συναναστροφές με σκύλους με έμαθαν πολλά και για τους σκύλους αλλά και για τους ανθρώπους.

Το κράτος μας το Ελληνικό διανύει τα 197 του χρόνια ώς ανεξάρτητο. Και τονίζω την λέξη ανεξάρτητο γιατί πολλοί λένε σήμερα, ότι είμαστε αποικία των Αμερικάνων, Αγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων. Ότι ξένα κέντρα εξουσίας αποφασίζουν για εμάς, ότι θα αγοράσουν κοψοχρονιά τα εδάφη μας και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Αυτά σκεπτόμαστε 197 χρόνια και ένας δεν έχει σκεφτεί να κουνήσει το δαχτυλάκι του σε αυτήν την έρμη χώρα για να αλλάξουν τα πράγματα. Λίγο να ψάξει κανείς, αν θέλει, μπορεί να βρει στοιχεία και ντοκουμέντα για την συμπεριφορά των Ελλήνων την περίοδο της επανάστασης. Τα ίδια και απαράλαχτα. Όλοι θέλανε την πάρτη τους. Οι πιο ευκατάστατοι προύχοντες, δεν θέλανε να δώσουνε δεκάρα στο ταμείο του κράτους. Εμφύλιοι πόλεμοι την ώρα που οι Τούρκοι κατέσφαζαν και κινδύνευε η επανάσταση. Πολιτικές διώξεις οπλαρχηγών και άλλα τέτοια Ελληνικά εικονογραφημένα. Και μέσα σε όλα ήταν και τα δάνεια που ζήτησε η Ελλάδα από τις προστάτιδες δυνάμεις για να μπορέσει να συνεχίσει τον αγώνα μέχρι τέλους. Χρειάζονταν χρήματα για την οργάνωση, για όπλα, για τροφές και μπαρουτόβολα. Τα χρήματα από εράνους των φιλελλήνων δεν ήταν αρκετά.Ούτε τα πρώτα δάνεια φαίνεται δεν ήταν αρκετά διότι ούτε καλές διαπραγματεύσεις κάναμε, ούτε κοιτάζαμε το συμφέρον της νέας χώρας. Φάγανε φάγανε φάγανε και τότε οι επιτήδειοι. Και μετά πάλι δάνεια και κόντρα δάνεια για να αποπληρώσουμε τα δάνεια. Μπήκε στο DNA μας πλέον. Όπως έχει μπεί και το “λάδωμα”. 400 χρόνια συνήθεια με το μπαχτσίσι δεν εξαλείφεται τόσο εύκολα. Και όπως είδαμε πλέον καθαρά και σε ιδιωτικό επίπεδο αλλά και σε εθνικό, τα δανεικά δίνουν και παίρνουν. Δανεικά και αγύριστα βέβαια γιατι μας αρέσει να χέζουμε με ξένους κώλους. Στην ασπρόμαυρη γελοιογραφία μου, παρουσιάζω ενα μυστικό που έρχεται να πεί κάποιος γνωστός από τα παλιά σε έναν νέο της Ελλάδας του 2018. Ο Γέρος με το κοφτερό μυαλό που ευτύχησε να δει μια ελεύθερη Ελλάδα, αφου πρώτα βίωσε την βαρβαρότητα των πολιτικών του αντιπάλων που έφτασαν στο σημείο να τον δικάσουν ώς προδότη, λέγεται οτι είχε πει μια φράση για να φουντώσει το φρόνημα των συμπολεμιστών του:"Ο θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδας και δεν την παίρνει οπίσω". Η φράση αυτή, παραλαγμένη για τις ανάγκες του σήμερα, πρέπει να μας κάνει να καταλάβουμε πως χρειάζεται να κάνουμε τα αναγκαία για να προχωρήσουμε. Και αυτό είναι ζήτημα καθαρά Ελληνικό. Η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Τουρκία και η Κύπρος μπήκαν στα μνημόνια και βγήκαν γρήγορα από αυτά με συντονισμένες προσπάθειες, υπερκομματικές. Πέρα από τις στρατηγικές του ικανότητες, ο Κολοκοτρώνης ήξερε πολύ καλά να ψυχολογεί αυτούς που είχε απέναντι του. Το κύρος του, ήταν ο λόγος που η Πελοπονησσιακή Γερουσία τον όρισε κάτι σαν φοροεισπράκτορα για να μπορέσει να μαζέψει χρήματα από προεστούς και προύχοντες. Άραγε ποιο κύρος έχει η σημερινή κυβέρνηση για να καταφέρει να λύσει τα εσωτερικά και κυρίως τα εξωτερικά ζητήματα που όλο και πληθαίνουν; Το ηθικό πλεονέκτημα χάθηκε...

Δείτε περισσότερα:

Άποψη του Νότου φύλλο 921 , 20 Μαρτίου 2018

 

Κάθε φορά που ετοιμάζω την εβδομαδιαία μου γελοιογραφία για την Κρητική εφημερίδα “Άποψη του Νότου” μιλάω με τον αρχισυντάκτη. Αυτή την φορά με ενημέρωσε πως το φύλλο θα είναι για την 25η Μαρτίου και να ετοιμάσω κάτι ανάλογο και οτι μπορώ να το συνδέσω, αν θέλω, με την σημερινή κατάσταση σε σχέση με την Τουρκία. Απέφυγα να κάνω συσχετισμούς και συγκρίσεις με την σημερινή εποχή γιατί δεν υπάρχουν κιόλας. Άλλα τα γεγονότα και οι καταστάσεις το 1821 και άλλα σήμερα. Ακόμη δεν θέλησα να δημιουργήσω πάθη και έχθρες και μίση εναντίον της γειτόνισσας ούτε να φουσκώσω περισσότερο το Εθνικιστικό φρόνημα ορισμένων. Πάλι, σε μια προσπάθεια εθνικού αυτοσαρκασμού, ασχολήθηκα με τα εσωτερικά. Και την σύνδεση με την επέτειο της Ελληνικής επανάστασης του 1821 την βρήκα στο πρόσωπο του Ιβάν Σαββίδη. Του αδελφού Πόντιου εκ Ρωσίας που σαν άλλος υπασπιστής του Τσάρου ήρθε στην Ελλάδα για να μας βοηθήσει. Ήρθε στην Ελλάδα για να μας χαρίσει τα ωραία του λεφτά, επενδύοντας, σε ομάδες, κανάλια, λιμάνια, καπνοβιομηχανίες, ξενοδοχεία και δεν ξέρω σε τι άλλο. Βέβαια σήμερα δεν έχουμε Τσάρους αλλά έχουμε Πούτιν που ώς ομώδοξος, όπως πιστεύουν κάποιοι, θα μας βοηθήσει γιατί πρέπει. Γιατί εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός, γιατί εμείς δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, γιατί εμεις στο κάτω κάτω φτιάξαμε μια Ακρόπολη βρε αδερφέ, που έρχεται όλος ο κόσμος και την βλέπει, αν είναι τυχερός και δεν έχει καμια απεργία... Αυτός λοιπόν ο “σπουδαίος” άνθρωπος, σκέφτηκε πως η επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει από το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Και δεν λέω, χρειάζεται μια ριζική αλλαγή, γιατί οι παράγκες πέφτουν καμμιά ώρα και μπορεί να σε πλακώσουν. Έτσι, την ένοπλη εξέγερση την εφάρμοσε κυριολεκτικά ο Ιβάν στον αγώνα με την ΑΕΚ όταν εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο με την πιστόλα του ζωσμένη στην μέση.Δεν ξέρω αν φώναξε : “γιουρούσι”. Στο φύλλο αγώνος δεν γίνεται αναφορά σε κάτι τέτοιο. Περισσότερο πάντως μου φάνηκε με την επανάταση των Ορλώφ. Τζούφια. Τίποτα δεν αλλάξε, τίποτα δεν κουνήθηκε από την θέση του, κανείς υπεύθυνος δεν τιμωρήθηκε και η απόφαση της πολιτείας ήταν απλά να διακόψει το πρωτάθλημα... Επειδή την νύχτα γίνονται εγκλήματα, να καταργήσουμε την νύχτα ένα πράγμα... Να τιμωρηθούν όλες οι ομάδες επειδή ένας μεγαλοπαράγοντας μπήκε οπλοφορώντας στο γήπεδο. Ένας μεγαλοπαράγοντας με τον οποίο η κυβέρνηση είτε έχει άριστες σχέσεις είτε κρέμεται από τα δυο κεφάλια του αετού του...!

Την προηγούμενη εβδομάδα η Γωγώ Κωστάκη, η επονομαζόμενη και ...Terminator, αποχώρησε από το MasterChef μετά από εφτά φορές που βρέθηκε στην θέση του προτεινόμενου προς αποχώρηση παίκτη. Δεν κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ του Levis, παίκτη του προηγούμενου διαγωνισμού μαγειρικής MasterChef, όπου ήταν 10 φορές προτεινόμενος. Αυτή τη φορά η Γωγώ τα βρήκε "σκούρα" μπροστά σε Τσίκιλη και Ληχανίδη και αποχώρησε οριστικά από το παιχνίδι. Είχε επιστρέψει στον διαγωνισμό μαζί με την Μαγκυ, τον Μάριο και τον Βασίλη. Μπήκε δυναμικά αυτή τη φορά στο παιχνίδι κάνοντας τους συμπαίκτες της να τρομάξουν. Έφτιαξε πολύ καλά πιάτα και κατάφερε να πετάξει δυνατούς παίκτες έξω πριν έρθει η σειρά της. Στην καρικατούρα που δημιούργησα για την Γωγώ Κωστάκη με χρώματα γκουάς και πενάκι, στάθηκα στο "παρατσούκλι" Terminator  που απέκτεισε λογω της "εξολόθρευσης" των αντιπάλων της στις δοκιμασίες αποχώρησης. Έτσι δημιούργησα τον θηλυκό Terminator κατ' εικόνα του πρωταγωνιστή της ομώνυμης ταινίας, Άρνολντ Σβατζενέγκερ, με δερμάτινο μπουφάν και στο χέρι να κρατά αντί για όπλο ένα ...μαγειρικό φλόγιστρο. Δεν παρέλειψα φυσικά την χαρακτηριστική κοτσίδα της.

Σύντομα θα έχουμε νέα αποχώρηση! Ποιός νομίζεται ότι θα είναι ο/η επόμενος/η;;; 

Δείτε περισσότερες καρικατούρες: 

Ο Ερντογάν κραυγάζει ή μάλλον ουρλιάζει σαν Λύκος ...γκρίζος που μυρίζει θανατίλα. Ολοένα σε πιο έντονους τόνους και με προκλητικότερες δηλώσεις κάθε φορά με σκοπό να τρομάξει. Η απειλές για Κύπρο και Αιγαίο θα παραμείνουν απειλές. Δεν μπορεί να κάνει κάτι πέρα από αυτό. Ήδη, με το που έφτασαν τα ερευνητικά πλοία της Αμερικάνικης ExxonMobil στην Κύπρο έχασε την λαλιά του. Προς την Ελλάδα βέβαια κάνει τον κάργα γιατί Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι του χαιδεύουν τα αφτιά, ακόμα... Η Ευρώπη του έδωσε μερικά λεφτά για τους πρόσφυγες και η Αμερική δια μέσου του γ.γ. του ΝΑΤΟ ένηψε τας χείρας της για το θέμα των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που ακόμη(!) κρατούνται στις φυλακές της Ανδριανούπολης. Η κατάσταση στο Αιγαίο είναι φανερό ότι πότε πότε θα γίνεται έκρυθμη γιατί βολεύει τις χώρες με πολεμική βιομηχανία. Όσο συντηρείται ο φόβος ενός πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας τόσο οι δύο αυτές χώρες θα εξοπλίζονται και τόσο οι οπλοπαραγωγικές χώρες θα τρίβουν τα χέρια τους και θα γεμίζουν οι τσέπες τους ζεστό χρήμα. Ο κουμπάρος ο Ταγίπ, ωστόσο τα βρίσκει μπαστούνια στο Αφρίν. Τα κουρδιστά ποντικάκια... τα Κουρδικά αντάρτικα σώματα, ήθελα να πω, μαζί με την Συριακή Εθνοφυλακή και άλλες ομάδες αμφιβόλου προελεύσεως αντιστέκονται σθεναρά. Εδώ και τρεις μέρες δήλωσε ο Σουλτάνος Ερντογάν πως μπαίνει στο Αφρίν και ακόμα απόξω είναι. Και τα φέρετρα κάνουν ουρά πίσω στην Τουρκία. Καθώς φαίνεται, ο μεγάλος λύκος δαγκάθηκε στην ουρά από ένα ποντικάκι με γερά δόντια και ουρλιάζει προς τα Δυτικά από τον πόνο και την λύσσα του. Παρόλα αυτά, χρειάζεται προσοχή, υπομονή και μετρημένες κινήσεις για να μην βρεθεί κάτι το οποίο θα εκμεταλευτεί πάλι, όπως την περίπτωση που μόνοι πέσαμε, κυριολεκτικά, στο στόμα του λύκου. Το τρίτο αίτημα της Τουρκίας για απέλαση των “8” πήγε και πάλι στο βρόντο με απόφαση της Ελληνικής δικαιοσύνης που έκρινε ότι δεν υπήρχαν νέα στοιχεία που θα άλλαζαν την στάση της. Είμαι περίεργος βέβαια να δω πως θα κυλήσει η ερχόμενη εβδομάδα, καθώς στο τέλος αυτής έχουμε την επέτειο της 25ης Μαρτίου, της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Η ημερομηνία έχει συμβολικό χαρακτήρα και ίσως οι γείτονες θελήσουν να δημιουργήσουν ένταση. Ας ελπίσουμε πως όλα θα πάνε καλά.

Δείτε περισσότερες γελοιογραφίες:

 

 Άποψη του Νότου φύλλο 920 , 13 Μαρτίου 2018

 Το νερό, έχουν πει κάποιοι, θα είναι η αιτία για τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο. Και πιθανόν να συμβεί αν δεν υπάρξουν ενέργειες που θα αποτρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η κλιματική αλλαγή σε συνδυασμό με τον υπερπληθυσμό της γής αλλά και η αλόγιστη χρήση του τόσο πολύτιμου αγαθού για τον άνθρωπο, θα είναι οι αιτίες πολλών δεινών που θα περάσει η ανθρωπότητα. Το νερό καταλαμβάνει πρώτα απ' όλα ένα μεγάλο ποσοτό του ανθρώπινου οργανισμού. Είναι αναγκαίο για την σωστή λειτουργία του. Είναι απαραίτητο στην υγιεινή. Χρησιμεύει στις καλλιέργειες. Το ψάχνουμε να το βρούμε στον Άρη ώς το μοναδικό συστατικό ύπαρξης ζωής αλλά ταυτόχρονα και επιβίωσης του ανθρώπου. Γενικά είναι το κυρίαρχο στοιχείο στον κύκλο της ζωής στο ζωικό αλλά και στο φυτικό βασίλειο. Αυτό, λοιπόν, το νερό τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα στην Κρήτη, αρχίζει με δραματικούς ρυθμούς να μειώνεται. Η φετινή μάλιστα χρονιά αναμένεται δύσκολη καθώς δεν έχει βρέξει σχεδόν καθόλου. Η τουριστική περίοδος που ξεκινά σύντομα, θα είναι ένα τέστ στην αντοχή του νησιού. Οι τουρίστες που θα έρθουν θα είναι εκατοντάδες χιλιάδες και αυτό θα δυσκολέψει τα πράγματα με τα αποθέματα νερού, των οποίων η ποσότητα στα φράγματα της Κρήτης έχει μειωθεί σημαντικά. Στη γελοιογραφία που δημιούργησα για την Κρητική εφημερίδα “Άποψη του Νότου” με χρώματα γκουάς και πενάκι, σχολιάζω την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Άνθρωποι κάθε ηλικίας περιμένουν στην ουρά με τα κυπελάκια τους για να πάρουν νερό με το ¨σταγονόμετρο” από ένα μισοάδειο φράγμα την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να καίει και ο τόπος τριγύρω ξεραίνεται από την έλλειψη νερού. Δεν είναι καθόλου υπερβολική αυτή η εικόνα. Ήδη φορείς του νησιού προαναγγέλλουν μέτρα μείωσης της κατανάλωσης του νερού για άρδευση. Όριο στα κυβικά χρήσης και όριο στον χρόνο χρήσης του νερού. Το φράγμα Φανερωμένης βρίσκεται στην περιοχή της Μεσσαράς όπου από εκεί φεύγει ο μεγαλύτερος όγκος λαχανικών προς τις εγχώριες αλλά και τις Ευρωπαϊκές αγορές. Στην περιοχή αυτή είναι η έδρα της εφημερίδας μας και γι αυτό προστέθηκε η τοπική “πινελιά” στην γελοιογραφία. Αν και πολλοί δεν πιστεύουν πως θα ξαναβρέξει φέτος, ελπίζουμε πως ο Μάρτης θα κάνει πάλι την έκπληξη και θα ρίξει δυο βροχούλες. Γιατί στο τέλος θα αναγκαστούμε να χορέψουμε τον χωρό της βροχής και από όσο ξέρω οι Κρητικοί δεν έχουν καμία συγγένεια με τους ...Ινδιάνους.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε άλλη μια αποχώρηση παίκτριας από το MasterChef. Αυτή τη φορά η Ηλέκτρα Τσουρουνάκη αποδείχτηκε ο πιο αδύναμος κρίκος(για να θυμηθώ ένα άλλο παλιό τηλεπαιχνίδι) στην δοκιμασία αποχώρησης απέναντι  στην Γωγώ Κωστάκη και τον Δημήτρη Τσίκιλη. Βρέθηκε προτεινόμενη καθώς σε προηγούμενη δοκιμασία δεν είχε καταφέρει καν να παρουσιάσει πιάτο. Έφτασε μπροστά στους κριτές με άδεια χέρια στην κυριολεξία. Η σαρδέλα έμελλε να είναι το μοιραίο της υλικό. Σε εκείνο το επεισόδιο  του διαγωνισμού MasterChef ο κριτής Σωτήρης Κοντιζάς δεν άντεξε και επέπληξε την Ηλέκτρα για την στάση της αυτή, την ώρα που ο διαγωνισμός έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα. Χαρακτηριστικά σχολίασε πως δεν είναι δυνατόν να λέμε μπράβο που οι παίκτες καταφέρνουν απλά να παρουσιάσουν ένα πιάτο, αλλά χρειάζεται να λέμε μπράβο για καλά πιάτα. Την ρώτησε επίσης αν τα έχει παρατήσει και η Ηλέκτρα θίχτηκε αρκετά... Γενικά η Ηλέκτρα Τσουρουνάκη κατάφερε να προχωρήσει αρκετά στον διαγωνισμό δεδομένου ότι δεν διαθέτει αρκετή εμπειρία όπως άλλοι συμπαίκτες της. Αρκετές φορές έλαβε υπερβολική βοήθεια από τον εξώστη, σε δοκιμασίες, πράγμα που κατακρίθηκε πολύ. Στην καρικατούρα που δημιούργησα για την Ηλέκτρα Τσουρουνάκη, με χρώματα γκουάς και πενάκι, προφανώς ασχολήθηκα με το χαρακτηριστικό μαλλί της. Με μια δόση χιούμορ το παρομοιάζω με μακαρόνια χειροποίητα που περνούν από την μακαρονομηχανή.

Στο χθεσινό επεισόδιο Γωγώ και Γιώργος κατάφεραν μια ισοπαλία και επέστρεψαν και οι δύο στο σπίτι του MasterChef. 

Ευκαιρία να ξεκουραστώ λίγο και εγώ...!

Δείτε περισσότερες καρικατούρες:

Πριν 7 χρόνια είχα δημιουργήσει αυτή την γελοιογραφία μετά από ένα επεισοδιακό ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Εισέβαλλαν “φίλαθλοι” στο γήπεδο, έπεσαν κλοτσιές, μπουνιές, σπρωξιές. Λίγα ...”γαλλικά” ειπώθηκαν και γενικά για άλλη μια φορά έγινε μπάχαλο ένα παιχνίδι του Ελληνικού πρωταθλήματος. Σταμάτησα οριστικά να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο γύρω στο Λύκειο. Είχα βαρεθεί να αλλάζει η μισή και πλέον ομάδα από τις μεταγγραφές δυο φορές τον χρόνο. Δεν ήξερα ποια είναι η ομάδα που υποστήριζα. Και όλα αυτά με τα τεράστια ποσά που παίζονται μεταξύ παικτών, προπονητών, προέδρων,σωματίων, προπό, στοιχημάτων και στημένων αγώνων με έκαναν να το σιχαθώ. Δυστυχώς εκείνο το σκίτσο, τον Φεβρουάριο του 2011, βγήκε προφητικό. Σήμερα το πρωί, όταν ξύπνησα, η πρώτη είδηση που έπαιζε στα κανάλια ήταν η εισβολή στο γήπεδο, του προέδρου του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη, έχοντας περίστροφο στη ζώνη του. Αμέσως θυμήθηκα αυτό που έλεγε ο πατέρας μου, όταν ήμουν μικρός, πως ο Γιώργος Βαρδινογιάννης πήγαινε στο γήπεδο οπλοφορώντας. Αυτά εν έτει 1985... Δεν γνωρίζω αν πρόεδροι ομάδων οπλοφορούν. Είναι πολύ πιθανόν, αν σκεφτεί κανείς οτι αυτοί οι άνθρωποι είναι μεγαλοεπιχειρηματίες με πολλά λεφτά που τα έχουν αποκτήσει με περίεργους τρόπους. Στην περίπτωση μας, ο φακός αποκαλύπτει τον Ιβάν τον γνωστό, να συμπεριφέρεται με αυτόν τον αλλαζονικό τρόπο. Έτσι είναι, κάνε χώρο στον χωριάτη να σ'ανέβει στο κρεβάτι. Δεν ξέρω αν εκεί στη Ρωσία το λένε αυτό. Μπορεί και όχι γι αυτό ο Ιβάν ο γνωστός δεν ήταν πιο διακριτικός.Τον άκουσα για πρώτη φορά όταν συμμετείχε στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Τον ξανάκουσα για κάτι λαθραία τσιγάρα της ΣΕΚΑΠ, εταιρεία που  έχει αγοράσει. Κάποια στιγμή τον είδα και σε αγιογραφία μαζί με την οικογένεια του, σε εκκλησία σε ένα χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη. Στην Ρωσία πάλι, έχει 5-6 εταιρείες, είναι πρόεδρος σε μια ομάδα και είχε εκλεγεί βουλευτής στην Δούμα στο πλευρό του Πούτιν...! Αυτά τα ολίγα για τον Ιβάν τον γνωστό. Φαντάζομαι είναι ο μόνος εκ Ρωσίας που κατάφερε να στηριχτεί η πρώτη φορά Αριστερά. Όχι δηλαδή, γιατί είχαμε και κάτι αυταπάτες, κάτι ξανθιά γένη και παπάρια μάντολες. Έτσι είναι κάτι τέτοιοι τύποι: με τον παρά μου ...και την κυρά μου. Πω πω, τα γράφω και σιχάθηκα... Για άλλη μια φορά έχουν μπλέξει Ρώσοι, Πόντιοι, Έλληνες, θρησκεία, πολιτικοί, επιχειρηματίες, καναλάρχες και κομπιναδόροι σε έναν αχταρμά που σε αποπροσανατολίζει από σοβαρά πράγματα. Πραγματικά, δεν περιγράφω άλλο... Αηδίασα...! Φαντάσου ρε κακόμοιρε Έλληνα, ότι 3 από τους 4 που πήραν αυτή τη κάλπικη τηλεοπτική άδεια, είναι παράγοντες του ποδοσφαίρου. Μας τα έκαναν τσουρέκια με όλη την διαδικασία που ήταν του κώλου και τελικά, δεν μάθαμε, πήρε λεφτά το κράτος για να τα δώσει για μισθούς και συντάξεις που για τον λόγο αυτό ο Ιβάν ο γνωστός μας δήλωνε με πατριωτικό ενθουσιασμό ότι συμμετείχε; Τέλος πάντων... Εγώ ξαναδημοσιεύω αυτη τη γελοιογραφία, ελαφρώς παραλλαγμένη. Γάντι πάει με τα νέα γεγονότα. Ελπίζω να μην γίνουν χειρότερα στο μέλλον. Μαφία και ξερό ψωμί αγαπητοί λάτρεις της στρογγυλής θεάς.

Δείτε περισσότερες γελοιογραφίες:

Λύσσα κακιά αυτοί οι Τουρκαλάδες με τα νησιά μας. Ξερά ή κατοικημένα τα θέλουν. Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Μας πρήξανε πάλι. Και με τις Λωζάνες και ότι παράνομα έχουμε τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και άλλα τέτοια. Αλλα βέβαια, που θα κάνουν τον κάργα; Στο Αφρίν; Χα, ας γελάσω. Εκεί τον ...πίνουνε κανονικά. Και μιας και πλησιάζει η επέτειος της Ελληνικής επανάστασης θα παραφράσω μια  ατάκα που ειπώθηκε εκείνους τους παλιούς καιρούς για τον μπαρμπα Κατσώνη: "Αν σ'αρέσει βρε Ταγίπ, ξαναπέρνα από τ' Αφρίν." Από την δώθε μεριά του Αιγαίου βεβαια, τα πράγματα είναι χαλαρά. Δυο δυο σαν τους Χιώτες πάνε στα περίπολα στον Έβρο, με χιόνια, χωρίς ορατότητα, πατάμε και λίγο δίπλα. Αυτά σε νορμάλ εποχές μπορώ και να τα δεχτώ. Αλλά τώρα που τα πράγματα είναι ζόρικα τι κάνουμε;;; Σύνορα είναι τα ρημάδια, λίγη φύλαξη παραπάνω δεν χάλασε ο κόσμος. Αλλά τεμπελιάζουμε και εκεί. Ρίχνουμε μια στρατιωτική δικαιολογία, ότι εδώ στα σύνορα είναι δύσκολα και πω πω πω και βάζουμε λυτούς και δεμένους να μεταθέσουν τα παιδιά μας αν όχι δίπλα στο σπίτι τους αλλά κάπου μακριά από κει και ξεχνάμε την σοβαρότητα της κατάστασης. Μετά από δυο βδομάδες σκέφτηκε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ότι πρέπει να αυξηθούνε τα περίπολα και οι άνδρες που τα απαρτίζουν. Χαίρω πολύ, Χαιρόπουλος. Αν δεν το καταλάβατε, μόλις ανακαλύψαμε τον τροχό!!! Επιτέλους, επίσης αποφασίσαμε να κάνουμε και μεις παιχνίδι με NAVTEX και NOTAM και να δεσμεύσουμε διάφορες περιοχές για "ασκήσεις" με πραγματικά πυρά. Άντε, λίγο ακόμα και οι Τούρκοι με τα τερτίπια τους θα πετάγανε πάνω από την Ακρόπολη για να μην πώ πάνω από τις Βρυξέλλες. Έτσι είναι λοιπόν, αμά είσαι χαλαρός, ο άλλος σε καβαλάει και σε σέρνει από τη μύτη. Στην ασπρόμαυρη γελοιογραφία μου, προτείνω μία εναλλακτική για να ηρεμίσουν λίγο οι γείτονες. Κάπου θα υπάρχει στο Αιγαίο ένα παρόμοιο νησάκι, δεν μπορεί. Ή στην ανάγκη να προσλάβει το υπουργείο Πολιτισμού μερικούς γλύπτες να λαξεύσουν ένα, στο παραπάνω γνώριμο σχήμα. Και μετά σε μια κίνηση καλής θέλησης να τους το χαρίσουμε. Τώρα που το σκέπτομαι και το παρατηρώ, δεν ξέρω αν θα ηρεμίσουν ή θα γίνουν “τούρκοι”. Σκασίλα μου πάντως. Μην είναι και πλεονέκτες. Μη θένε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Νησί θα τους χαρίσουμε και θα κοιτάν το σχήμα...;

Δείτε περισσότερες γελοιογραφίες:

 Άποψη του Νότου φύλλο 919 , 6 Μαρτίου 2018

Άλλη μια καρικατούρα κριτή του MasterChef παρουσιάζω σήμερα. Δεν είναι άλλος από τον Chef Σωτήρη Κοντιζά που τον γνωρίσαμε πέρυσι στον διαγωνισμό μαγειρικής και τον απολαμβάνουμε και φέτος, καθημερινά μαζί με τους άλλους δύο καρυφαίους μάγειρες. Ο Σωτήρης Κοντιζάς είναι ένας γλυκός άνθρωπος. Ώρες ώρες όμως στο παιχνίδι η έκφραση του προσώπου του γίνεται τόσο αυστηρή που νομίζεις πως από λεπτό σε λεπτό θα τραβήξει το ...κατάνα από το θηκάρι του και θα σου κόψει το κεφάλι. Θα μπορούσε κάλλιστα να πρωταγωνιστήσει σε ταινίες πολεμικών τεχνών λόγω και της καταγωγής του αφού κατά το ήμισυ είναι Ιάπωνας. Παρόλα αυτά, σπούδασε οικονομικά και κατόπιν αφοσιώθηκε πλήρως στην μεγάλη του αγάπη, την μαγειρική. Οι αναζητήσεις του τον έφθασαν να συνεργάζεται με γνωστούς σεφ στο εξωτερικό και να καταφέρνει εν τέλει να ανακυρηχθεί καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος σεφ για το 2016. Στην καρικατούρα που δημιούργησα για τον σεφ Σωτήρη Κοντιζά, με χρώματα γκουάς και πενάκι, αναμιγνύω το γλυκό με το αυστηρό ύφος του. Λεπτομέρεια, το ιαπωνικό πουκάμισο με τα φαρδιά μανίκια και τα κουμπιά ως αναφορά στην καταγωγή του.

 Δείτε περισσότερες καρικατούρες:

Δείτε περισσότερες γελοιογραφίες: