Σαράντα πέντε χρόνια μετά, η φωνή του Νίκου Ξυλούρη ακόμα «σχίζει τα βουνά» και φτάνει στις ψυχές μας. Δεν ήταν μόνο τραγουδιστής· ήταν το σύμβολο μιας λεβεντιάς που δεν σκύβει το κεφάλι, μιας ελευθερίας που δεν μπαίνει σε καλούπια.
 |
| Νίκος Ξυλούρης, μολύβι και πενάκι σε χαρτί διαστάσεων 15x21cm |
Εδώ που τα λέμε, αν έβλεπε τη σημερινή κατάσταση, μάλλον θα έπιανε τη λύρα του και θα μας τραγουδούσε: «Αϊντέστε , αδέρφια!». Ή ίσως όχι. Ίσως απλά να έπαιζε έναν πεντοζάλη για να μας σηκώσει από τους καναπέδες... Και ίσως, θα κατέβαινε και σε καμιά διαδήλωση, έτσι για το καλό.
Αν ζούσε σήμερα, θα μας έλεγε: «Και να αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά». Κι αυτό, φίλε μου, δεν το βρίσκεις εύκολα. Όχι στις μέρες μας.
Ο Νίκος Ξυλούρης ζει εκεί που πάντα ανήκε: στις καρδιές μας. Όχι σαν μνήμη, αλλά σαν φωνή. Φωνή που μας θυμίζει πως η λεβεντιά δεν φοβάται. Πως το δίκιο, ακόμα κι αν φαίνεται χαμένο, βρίσκει πάντα τον δρόμο του.
- Σκίτσο για τον Ψαρονίκο, τον Νίκο Ξυλούρη, με αφορμή τα 45 χρόνια από τον θάνατο του "Αρχάγγελου της Κρήτης" Δημιουργήθηκε τον Φεβρουάριο του 2025 από τον Πάνο Ιατρίδη.
Δημοσίευση σχολίου