Αντ' αυτού οι “άνθρωποι” αυτοί σκέφτηκαν να διασκεδάσουν, για να ξεχάσουν λίγο την βαριά ζωή που ζούσαν στο στρατόπεδο, πετώντας τον σκύλο στον γκρεμό. Και όχι μόνο το έκαναν πράξη αλλά βιντεοσκόπησαν την “ηρωική” τους ενέργεια.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, τώρα που αποκαλύφθηκαν ποιοι είναι αυτοί οι “άντρες”, έρχονται να μας κοροϊδέψουν μες τα μούτρα μας, δηλώνοντας πως τάιζαν τον σκύλο, τον φρόντιζαν, πως ήταν άτυχο γεγονός και πως μετά πήγαν και το περιέθαλψαν(!).
Το θράσος τους δεν έχει όρια. Η ψυχανωμαλία σε όλο της το μεγαλείο. Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια οι συμπεριφορές των ανθρώπων απέναντι στα ζώα έχουν πάρει πολύ κακό δρόμο. Είναι πλέον δείγμα πως ένας άνθρωπος που βασανίζει κάποιο ζώο, θα ασκήσει βία και σε άνθρωπο.
Πρόσφατο παράδειγμα θα αναφέρω, τον φόνο εν ψυχρώ του σκύλου της ευρύτερης οικογένειας μου που αφέθηκε ελεύθερος να κάνει την βόλτα του, κατά το συνήθειο του αφεντικού του και μετά από λίγη ώρα πυροβολήθηκε με καραμπίνα στο κεφάλι από γείτονα χωρίς καμία προφανή αιτία...
Προσωπικά έχω δεχτεί 4 επιθέσεις από σκύλους σε διάστημα 15 χρόνων. Θα τις παρουσιάσω όσο μπορώ πιο συνοπτικά.
Επιθέσεις σκύλων
Πρώτη φορά που δέχομαι επίθεση από σκύλο ήταν όταν πήγαινα λύκειο. Την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο δρόμο που οδηγούσε στο σχολείο, ένα λυκόσκυλο μέσα από μια μάντρα άρχιζε να μου γαυγίζει έντονα.
Η μυρωδιά μου ή η όψη μου δεν του άρεσαν. Κάθε φορά που περνούσα με γαύγιζε έντονα. Ακόμα και αν ήταν στην πίσω αυλή του σπιτιού ή αν περνούσα από τον δρόμο με πολλούς συμμαθητές μου, με καταλάβαινε πάλι. Ένα πρωί καθώς έφτανα σχολείο με άλλους μαθητές, το βλέπω να είναι έξω στον δρόμο, λυτός...!
Τα χρειάστηκα που λένε. Αν δεν του φώναζε τρεις φορές με έντονο ύφος το αφεντικό του, είναι σίγουρο πως θα μου είχε επιτεθεί. Η αλήθεια είναι και θα το παραδεχτώ πως δεν πρέπει να την μετράω για επίθεση, αλλά για απόπειρα επίθεσης.
Την ίδια περίοδο στον ίδιο δρόμο, μερικά σπίτια παραπάνω υπήρχε ένας μολοσσός. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο σκύλο από κοντά. Ένα μεσημέρι, σχολώντας, μαζί με έναν φίλο μου πήγαμε να δούμε το σκυλί. Καθόταν στα πίσω του πόδια μπροστά στην πόρτα ακούνητος σαν το άγαλμα.
Του σφυρίξαμε και διέσχισε, κουνώντας χαρωπά την ουρά του, τον διάδρομο της μπροστινής αυλής μέχρι την καγκελόπορτα. Περάσαμε τα χέρια μας μέσα από τα κάγκελα, εγώ χαϊδεύοντας τον λαιμό του και ο φίλος μου το κεφάλι του. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσα το γρύλισμα που ανέβαινε από το λαρύγγι του και ενστικτωδώς τράβηξα το χέρι μου.
Το παράδειγμα μου, ακολούθησε και ο φίλος. Ευτυχώς! Γιατί την επόμενη στιγμή τράβηξε μια άγρια δαγκωνιά στον αέρα... Είχαμε γλυτώσει παρά τρίχα.
Ένα μεσημέρι που επέστρεφα σπίτι με παρέα από το Λύκειο, ξαφνικά ένα παιδάκι άνοιξε την πόρτα της αυλής του απρόσεκτα και πετάχτηκε ένα μικρό σκυλάκι, που κάθε φορά που περνούσα με γαύγιζε με λύσσα μέσα από την μάντρα.
Ήρθε κατευθείαν σε μένα και με άρπαξε από τον αστράγαλο με τα μικρά του δοντάκια. Ευτυχώς φορούσα τζιν παντελόνι. Στην αρχή νόμιζα πως απλά ήθελε να παίξει, γατί τιναζότανε πέρα δώθε χωρίς φυσικά να θέλει να αφήσει το πόδι μου. Όταν κατάλαβα ότι το έκανε στα σοβαρά, το γράπωσα από τον λαιμό και το στρίμωξα στην άσφαλτο ώσπου να εμφανιστούν οι ενήλικοι ιδιοκτήτες του.
Η τελευταία επίθεση που δέχτηκα, ήταν πέρυσι και κινδύνεψα. Μεσημέρι, κάνω στάση σε ένα χωριό της Κρήτης, επιστρέφοντας κουρασμένος από το σχολείο. Έψαχνα ένα καλώδιο και μου σύστησαν ένα μαγαζί λίγο απόμερα από τον κεντρικό δρόμο.
Παρκάρω το αμάξι 30-40 μετρά από το μαγαζί που φαίνεται κλειστό. Ωστόσο πηγαίνω ώς την πόρτα να βεβαιωθώ. Καθώς επιστρέφω στο αυτοκίνητο άπρακτος, ακούω γαβγίσματα έντονα και πολλά. Μέχρι να καταλάβω τι τρέχει, βλέπω τρία σχετικά μεγαλόσωμα σκυλιά να καλπάζουν προς το μέρος μου με άγριες διαθέσεις.
Ξέρω πως δεν πρέπει να τρέξεις όταν συμβεί κάτι τέτοιο. Τα εξαγριώνει ακόμη περισσότερο. Το αμάξι στα 20 μέτρα περίπου. Αδύνατο να προλάβω να φτάσω, να ανοίξω την πόρτα με το κλειδί, να μπω και να κλείσω πάλι πρωτού με δαγκώσουν.
Στέκω λοιπόν καταμεσής του δρόμου ελπίζοντας πως αυτη μου η κίνηση δεν θα είναι μοιραία. Σε στάση επίθεσης με έχουν κυκλώσει στο λεπτό, δείχνοντας μου άγρια τα δόντια τους γρυλίζοντας...! Δε κάνω το παραμικρό. Ακόμα και την αναπνοή μου προσέχω. Δεν ξέρω πόσα λεπτά πέρασαν ακριβώς, αλλά σκεπτόμουν πως αν δεν εμφανιστεί κάποιος περαστικός μπορεί να κάτσω μέχρι το βράδυ εκεί.
Κάποια λεπτά αργότερα, άκουσα βήματα και χωρίς να κουνήσω ούτε τα βλέφαρα μου, παρά μόνο το στόμα μου, ζήτησα βοήθεια. Χα, γελάστηκα οικτρά πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει συνάνθρωπο του σε μια δύσκολη στιγμή.
Με προσπέρασε απαθής λέγοντας μου ότι δεν θα μου κάνουν τίποτα. Ομολογώ πως ένιωσα απόγνωση. Την επόμενη στιγμή όμως τα σκυλιά με παράτησαν ακολουθώντας τον χαρούμενα...! Ή ήταν το αφεντικό τους ή η μυρωδιά του ντόπιου τα προσέλκυσε. Μια μικρή λεπτομέρεια. Εκεί που είχα ρωτήσει για το μαγαζί, χάιδεψα μια γάτα...
Η μυρωδιά μου ή η όψη μου δεν του άρεσαν. Κάθε φορά που περνούσα με γαύγιζε έντονα. Ακόμα και αν ήταν στην πίσω αυλή του σπιτιού ή αν περνούσα από τον δρόμο με πολλούς συμμαθητές μου, με καταλάβαινε πάλι. Ένα πρωί καθώς έφτανα σχολείο με άλλους μαθητές, το βλέπω να είναι έξω στον δρόμο, λυτός...!
Τα χρειάστηκα που λένε. Αν δεν του φώναζε τρεις φορές με έντονο ύφος το αφεντικό του, είναι σίγουρο πως θα μου είχε επιτεθεί. Η αλήθεια είναι και θα το παραδεχτώ πως δεν πρέπει να την μετράω για επίθεση, αλλά για απόπειρα επίθεσης.
Την ίδια περίοδο στον ίδιο δρόμο, μερικά σπίτια παραπάνω υπήρχε ένας μολοσσός. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο σκύλο από κοντά. Ένα μεσημέρι, σχολώντας, μαζί με έναν φίλο μου πήγαμε να δούμε το σκυλί. Καθόταν στα πίσω του πόδια μπροστά στην πόρτα ακούνητος σαν το άγαλμα.
Του σφυρίξαμε και διέσχισε, κουνώντας χαρωπά την ουρά του, τον διάδρομο της μπροστινής αυλής μέχρι την καγκελόπορτα. Περάσαμε τα χέρια μας μέσα από τα κάγκελα, εγώ χαϊδεύοντας τον λαιμό του και ο φίλος μου το κεφάλι του. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσα το γρύλισμα που ανέβαινε από το λαρύγγι του και ενστικτωδώς τράβηξα το χέρι μου.
Το παράδειγμα μου, ακολούθησε και ο φίλος. Ευτυχώς! Γιατί την επόμενη στιγμή τράβηξε μια άγρια δαγκωνιά στον αέρα... Είχαμε γλυτώσει παρά τρίχα.
Ένα μεσημέρι που επέστρεφα σπίτι με παρέα από το Λύκειο, ξαφνικά ένα παιδάκι άνοιξε την πόρτα της αυλής του απρόσεκτα και πετάχτηκε ένα μικρό σκυλάκι, που κάθε φορά που περνούσα με γαύγιζε με λύσσα μέσα από την μάντρα.
Ήρθε κατευθείαν σε μένα και με άρπαξε από τον αστράγαλο με τα μικρά του δοντάκια. Ευτυχώς φορούσα τζιν παντελόνι. Στην αρχή νόμιζα πως απλά ήθελε να παίξει, γατί τιναζότανε πέρα δώθε χωρίς φυσικά να θέλει να αφήσει το πόδι μου. Όταν κατάλαβα ότι το έκανε στα σοβαρά, το γράπωσα από τον λαιμό και το στρίμωξα στην άσφαλτο ώσπου να εμφανιστούν οι ενήλικοι ιδιοκτήτες του.
Η τελευταία επίθεση που δέχτηκα, ήταν πέρυσι και κινδύνεψα. Μεσημέρι, κάνω στάση σε ένα χωριό της Κρήτης, επιστρέφοντας κουρασμένος από το σχολείο. Έψαχνα ένα καλώδιο και μου σύστησαν ένα μαγαζί λίγο απόμερα από τον κεντρικό δρόμο.
Παρκάρω το αμάξι 30-40 μετρά από το μαγαζί που φαίνεται κλειστό. Ωστόσο πηγαίνω ώς την πόρτα να βεβαιωθώ. Καθώς επιστρέφω στο αυτοκίνητο άπρακτος, ακούω γαβγίσματα έντονα και πολλά. Μέχρι να καταλάβω τι τρέχει, βλέπω τρία σχετικά μεγαλόσωμα σκυλιά να καλπάζουν προς το μέρος μου με άγριες διαθέσεις.
Ξέρω πως δεν πρέπει να τρέξεις όταν συμβεί κάτι τέτοιο. Τα εξαγριώνει ακόμη περισσότερο. Το αμάξι στα 20 μέτρα περίπου. Αδύνατο να προλάβω να φτάσω, να ανοίξω την πόρτα με το κλειδί, να μπω και να κλείσω πάλι πρωτού με δαγκώσουν.
Στέκω λοιπόν καταμεσής του δρόμου ελπίζοντας πως αυτη μου η κίνηση δεν θα είναι μοιραία. Σε στάση επίθεσης με έχουν κυκλώσει στο λεπτό, δείχνοντας μου άγρια τα δόντια τους γρυλίζοντας...! Δε κάνω το παραμικρό. Ακόμα και την αναπνοή μου προσέχω. Δεν ξέρω πόσα λεπτά πέρασαν ακριβώς, αλλά σκεπτόμουν πως αν δεν εμφανιστεί κάποιος περαστικός μπορεί να κάτσω μέχρι το βράδυ εκεί.
Κάποια λεπτά αργότερα, άκουσα βήματα και χωρίς να κουνήσω ούτε τα βλέφαρα μου, παρά μόνο το στόμα μου, ζήτησα βοήθεια. Χα, γελάστηκα οικτρά πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει συνάνθρωπο του σε μια δύσκολη στιγμή.
Με προσπέρασε απαθής λέγοντας μου ότι δεν θα μου κάνουν τίποτα. Ομολογώ πως ένιωσα απόγνωση. Την επόμενη στιγμή όμως τα σκυλιά με παράτησαν ακολουθώντας τον χαρούμενα...! Ή ήταν το αφεντικό τους ή η μυρωδιά του ντόπιου τα προσέλκυσε. Μια μικρή λεπτομέρεια. Εκεί που είχα ρωτήσει για το μαγαζί, χάιδεψα μια γάτα...
Ο Μίνωας
Πριν πάω καν σχολείο είχα την τύχη να μεγαλώσω παρέα με ένα κουτάβι, στο διαμέρισμα μας στην Αθήνα. Ένα γκριφόν κανίς που μας το έφερε ένα βράδυ ο θείος μου και τον βαφτίσαμε Μίνωα. Ως παιδάκι τόσο μικρό, του τράβαγα τα αυτιά πότε πότε ή την ουρά όταν παίζαμε. Αλλά δεν παραπονιόταν ποτέ. Ούτε με είχε δαγκώσει ποτέ. Με αγαπούσε και τον αγαπούσα.
Ήταν παμφάγος. Στο σπίτι δεν χρειαζόμασταν σκούπα. Όλα τα ψίχουλα τα καθάριζε αυτός. Λάτρευε το λάχανο και τα στραγάλια. Δεν του άρεσε καθόλου το μπάνιο στην θάλασσα, αλλά όταν του έβγαλε ο κτηνίατρος το κόκκαλο από το κοτόπουλο που του είχε κάτσει στο λαιμό, έκανε μπάνιο με την ψυχή του από την χαρά του.
Κοιμότανε τα βράδυ στα πόδια μου πάνω στο πάπλωμα και δεν μπορούσα να αλλάξω πλευρό από το βάρος του. Το πρωί, με ξύπναγε με τα γλυκά του πατουσάκια που άγγιζαν το πρόσωπο μου.
Τώρα που μεγάλωσα, σκέπτομαι πως μπορεί να υπέφερε στο διαμέρισμα αφού σπανίως τον βγάζαμε βόλτα έξω, από τον φόβο των μικροβίων που ενδεχομένως να μετέφερε σε εμένα. Είχε μάθει όμως να πηγαίνει στο μπαλκόνι όπου του είχαμε μια ωραία γωνιά για τις ανάγκες του και που οι γονείς μου φρόντιζαν να είναι πάντα καθαρή.
Όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο ζήλευε που τον αφήναμε μόνο του. Και για να μην βασανίζεται το ζώο άδικα, τον δώσαμε σε ένα φίλο μας που είχε εξοχικό με πολύ χώρο για να παίζει και να κινείται.
Δεν έμαθα τι απέγινε. Ελπίζω μόνο να πέρναγε καλά. Όλα τα χρόνια των μακρινών διαδρομών μου μέχρι το σχολείο, είχα φίλους τα σκυλιά, άλλα μέσα σε σπίτια και άλλα αδέσποτα.
Συναντιόμασταν κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι. Οι ...κοινωνικές μου συναναστροφές με σκύλους με έμαθαν πολλά και για τους σκύλους αλλά και για τους ανθρώπους.
Ήταν παμφάγος. Στο σπίτι δεν χρειαζόμασταν σκούπα. Όλα τα ψίχουλα τα καθάριζε αυτός. Λάτρευε το λάχανο και τα στραγάλια. Δεν του άρεσε καθόλου το μπάνιο στην θάλασσα, αλλά όταν του έβγαλε ο κτηνίατρος το κόκκαλο από το κοτόπουλο που του είχε κάτσει στο λαιμό, έκανε μπάνιο με την ψυχή του από την χαρά του.
Κοιμότανε τα βράδυ στα πόδια μου πάνω στο πάπλωμα και δεν μπορούσα να αλλάξω πλευρό από το βάρος του. Το πρωί, με ξύπναγε με τα γλυκά του πατουσάκια που άγγιζαν το πρόσωπο μου.
Τώρα που μεγάλωσα, σκέπτομαι πως μπορεί να υπέφερε στο διαμέρισμα αφού σπανίως τον βγάζαμε βόλτα έξω, από τον φόβο των μικροβίων που ενδεχομένως να μετέφερε σε εμένα. Είχε μάθει όμως να πηγαίνει στο μπαλκόνι όπου του είχαμε μια ωραία γωνιά για τις ανάγκες του και που οι γονείς μου φρόντιζαν να είναι πάντα καθαρή.
Όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο ζήλευε που τον αφήναμε μόνο του. Και για να μην βασανίζεται το ζώο άδικα, τον δώσαμε σε ένα φίλο μας που είχε εξοχικό με πολύ χώρο για να παίζει και να κινείται.
Δεν έμαθα τι απέγινε. Ελπίζω μόνο να πέρναγε καλά. Όλα τα χρόνια των μακρινών διαδρομών μου μέχρι το σχολείο, είχα φίλους τα σκυλιά, άλλα μέσα σε σπίτια και άλλα αδέσποτα.
Συναντιόμασταν κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι. Οι ...κοινωνικές μου συναναστροφές με σκύλους με έμαθαν πολλά και για τους σκύλους αλλά και για τους ανθρώπους.
Ασπρόμαυρη γελοιογραφία με αφορμή την είδηση για θανάτωση σκύλου από φαντάρους. Δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 2018 από τον Πάνο Ιατρίδη
Δημοσίευση σχολίου