«Αἰὲν ὑψικρατεῖν»
Είναι πάντα τραγικό να φεύγουν άνθρωποι ξαφνικά. Γενικός κανόνας. Σε ορισμένες περιπτώσεις ωστόσο, ειδικές, η συγκίνηση είναι λίγο μεγαλύτερη.
Δεν είδα καθόλου τις κηδείες του Υποσμηναγού Μιχαήλ-Μάριου Τουρούτσικα και του Σμηναγού Ευστάθιου Τσιτλακίδη που χάθηκαν ξαφνικά σε μια υψηλού ρίσκου εκπαιδευτική πτήση.
Λίγα μόνο άκουσα από το ραδιόφωνο. Αλλά όταν αντιλαμβάνεσαι το τι κάνουν κάθε μέρα νέοι, μικρότεροι από εσένα, μέσα σε μια πολεμική μηχανή πολλών εκατομμυρίων που τους εμπιστευόμαστε εμείς, οι Έλληνες πολίτες, για να προασπίζονται την ελευθερία της πατρίδας μας, ε, σε πιάνει μια συγκίνηση παραπάνω.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι νέοι σαν και αυτούς σε ξηρά, θάλασσα και αέρα δίνουν της ζωές τους εδώ και τουλάχιστον 200 χρόνια για να είναι αυτή η μικρή άκρη γης με τα διάσπαρτα νησιά της, Ελλάδα. Ελεύθερη και κυρίαρχη χώρα, με όλα τα κουτσά και τα στραβά της.
Εσύ, που πας τις διακοπές σου στη Ρόδο, πριν 76 χρόνια (αν είχες γεννηθεί) δεν θα μπορούσες. Δεν ήταν ακόμη Ελλάδα. Ήταν ...Ιταλία. Ούτε πριν 110 χρόνια θα μπορούσες να πας εύκολα για διακοπούλες στην Κρήτη. Ήταν ακόμα Τούρκικη. Και πριν 109 δεν θα ήσουν χαλαρά Θεσσαλονίκη με φραπεδιά, αν ο Λευτεράκης δεν έβαζε χέρι του Βασιλέα να τσακιστεί να πάει να την καταλάβει. Θα συνέχιζε να ήταν Τουρκία ή μπορεί να γινόταν και Βουλγάρικη...
Phantom: Μοντελισμός και πραγματικότητα
Όσο για τα Phantom F-4 είναι σαράβαλα, αν θέλεις την προσωπική μου γνώμη. Διάβασα βέβαια ότι συνεχίζουν να είναι αξιόπιστα και πως έχουν εκσυγχρονιστεί με τελευταίας τεχνολογίας όργανα. Πάντως οι ΗΠΑ τα έχουν αποσύρει από το 1996...
Βρήκα μια φορά κι έναν καιρό ένα τέτοιο αεροπλανάκι, σε διαστάσεις μοντελισμού ασφαλώς, πεταμένο στα σκουπίδια έξω από την πολυκατοικία, μέσα στη συσκευασία του που κάποιος είχε στραπατσάρει.
Ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με μοντελισμό την εποχή που έφτιαχνα ήδη δικά μου καράβια τρισδιάστατα με χαρτόνι οντουλέ.
Ευτυχώς τα κομμάτια του αεροπλάνου ήταν άθικτα και μόνο όταν τελείωσα ανακάλυψα ότι είχε χαθεί το ακροφύσιο του ενός κινητήρα. Κανένα πρόβλημα, έφτιαξα δικό μου με χαρτόνι. Φυσικά δεν είχα χρώματα μοντελισμού αλλά για καλή μου τύχη πειραματιζόμουν εκείνη την εποχή με λαδομπογιές. Του έκανα μια στρατιωτική παραλλαγή του Phantom, άλλο πράγμα. Και ήμουν ακόμη στο Γυμνάσιο....
Έχω και καλύτερη ιστορία να διηγηθώ και πιο εντυπωσιακή μπορώ να πω που προσθέτει ακόμη μια μαρτυρία για την εκπαίδευση των πιλότων μας.
Στο Άστρος μια εποχή πέταγαν συνέχεια μαχητικά το καλοκαίρι. Έρχονταν από τη μεριά της Τρίπολης χαμηλά, ανάμεσα στις χαράδρες και συνέχιζαν πάνω από την κοιλάδα του ξεροπόταμου Τάνου για να ξεχυθούν μακριά στη θάλασσα και το ανάποδο.
Έχω πεταχτεί από το κρεβάτι άπειρες φορές, νωρίς το πρωί, καταμεσήμερο, ακόμη και νύχτα για να δω από που έρχονται, τι τύπος είναι, πόσα είναι και πόσο χαμηλά πετάνε... Γιατί πέταγαν και Corsair A-7 και Τ-33 και καμιά φορά τα Phantom. Μετά τα έβλεπα και στον ύπνο μου. Θρίλερ τρελά. Ειδικά άμα είχε γίνει και κάποιο δυστύχημα...
Να τα βλέπω να πολυβολούν την πίσω αυλή και να μην ξέρω που να κρυφτώ. Να βλέπω να πέφτει βόμβα στον κήπο, να πηδάω πίσω από κάτι να προστατευτώ, αυτή να κάνει γκελ δυο-τρεις φορές και να σκάει παραπέρα...
Αυτός ο φοβερός ήχος των 2 Μαχ ήταν πάντα συγκλονιστικός. Ακουγόταν ξαφνικά και σε κλάσματα του δευτερολέπτου νόμιζες ότι θα έπεφτε το σπίτι....
Ένα Phantom F-4 στο μπαλκόνι μου
Έτσι έγινε ένα ακόμη καλοκαιρινό μεσημέρι λίγο πριν το φαγητό... Είχα κρεμάσει το μαγιό μου στο μπαλκόνι και ετοιμαζόμουν να μπω μέσα. Έριξα μια τελευταία ματιά στην θάλασσα και σε όλο πέρα τον ορίζοντα που εκτεινεται από το κάστρο του Ναυπλίου μέχρι και πιο πέρα από τις Σπέτσες καθώς το σπίτι μας βρίσκεται ψηλά και έχει θέα.
Τα μάτια μου διέκριναν πολύ καπνό κάπου πάνω από το "νησί" και ξεχώρισαν δυο κουκίδες πρωτού φτάσει ο ήχος... Αεροπλάνα σκέφτηκα και είμαι πρώτο τραπέζι πίστα! Το ένα ανοίχτηκε προς το βουνό και κινούνταν παράλληλα.
Το δεύτερο βούτηξε χαμηλά και ερχόταν καταπάνω στο σπίτι. Ο ήχος ήδη ήταν απίστευτος. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μου δημιουργούσε τρομερή ένταση. Πετάχτηκα μέσα, άρπαξα ένα κράνος του Β' Παγκοσμίου πολέμου που έχω, δεν ξέρω γιατί, και ξαναβγήκα έξω. Ίσα που πρόλαβα το Phantom να περνά μπροστά μου, λίγο παραπάνω από το ύψος του μπαλκονιού σε ευθεία απόσταση 200 - 300 μέτρων.
Είδα ξεκάθαρα το κράνος του πιλότου να γυαλίζει στον ήλιο. Μόνο που δεν κατουρήθηκα από την χαρά μου αλλά και από τον τόσο εκκωφαντικό ήχο. Πριν καλά καλά καταλάβω τι είχε συμβεί ακολουθεί καινούρια έκπληξη. Το αεροπλάνο αφού περνάει μπροστά από τα μάτια μου κάνει μια πλήρη περιστροφή και εξαφανίζεται πίσω από τα βουνά παρέα με το άλλο.
Φοβερή εμπειρία, μοναδική.
*Θα μπορούσα να είχα πάρει την φωτογραφική μου μηχανή αντί για το κράνος. Ο καθένας έχει τα ψυχωτικά του, δεν κρίνω... Ένιωθα ότι θέλω να προστατευτώ από την μία και από την άλλη ότι ζούσα το σενάριο "πολεμικές επιχειρήσεις" και τέτοια, ως αγοράκι κι εγώ. Άσε που εδώ που τα λέμε μέχρι να κοιτάξω που είναι το κουμπί της μηχανής να την ανοίξω, να στοχεύσω το αεροπλάνο, θα είχε πετάξει το πουλάκι και δεν θα είχα δει και τίποτα. Τι νόμιζες; Κανένα smartphone ήταν, να του μιλάς και να φωτογραφίζει κλειδωμένο;;;
- Σκίτσο με
αφορμή τον θάνατο των δυο πιλότων, Τσιτλακίδη και Τουρούτσικα, του Phantom F4 που κατέπεσε στη θάλασσα νότια της Ανδραβίδας. Δημιουργήθηκε τον Φεβρουάριο του 2023 από τον Πάνο Ιατρίδη.
Αν σου αρέσει, δες ένα σκίτσο για ένα ακόμη αθάνατο Έλληνα πιλότο
Δημοσίευση σχολίου